Forum Dogs

mufinka

Kraj pochodzenia

Australia

Wygląd

Mocno zbudowany, zwarty, proporcjonalny. Wytrzymały i odporny. Odważny, inteligentny, czujny, o silnym instynkcie stróżowania i obrony.

Wielkość

Wzrost: pies 46 - 51 cm, suka 43 - 48 cm.

Szata

Krótka, dwuwarstwowa; twardy i przylegający włos okrywowy, gęsty podszerstek.

Maść

Błękitne dereszowate lub rude dereszowate. Psy błękitne zwykle mają podpalane znaczenia. Mogą występować łaty na głowie: czarne u psów błękitnych i rude u rudych dereszowatych, preferowane symetryczne rozłożenie łat. Łaty na ciele są dopuszczalne, ale niepożądane.

Głowa

Czaszka szeroka, stop łagodny, choć wyraźnie widoczny. Szczęki mocne, o przylegających wargach. Nos czarny.

Oczy

Średniej wielkości, owalne, ciemnobrązowe, dość szeroko osadzone, o nieufnym spojrzeniu.

Uszy

Stojące, średniej wielkości. Szerokie u nasady, umięśnione, postawione, w ksztąłcie łagodnego trójkata. Osadzone szeroko, skierowane na zewnątrz, ruchliwe i sztywno wzniesione w czasie czuwania. Wnętrze ucha dość dobrze owłosione.

Tułów

Dobrze umięśniony. Stosunek długości do wysokości 10:9. Linia grzbietowa jest prosta, grzbiet mocny z żebrami płaskimi i wygiętymi do tyłu. Klatka piersiowa głęboka i muskularna i umiarkowanie szeroka. Lędźwie szerokie, głębokie i muskularne, a boki głębokie, mocno sprzęgające kończyny tylne i przednie.

Kończyny przednie

Ramiona o szerokich łopatkach, opadające, muskularne i dobrze kątowane. W kłębie nie powinny być zbyt blisko siebie osadzone. Kończyny przednie o mocnych okrągłych kościach, dochodzących do łapy bez osłabienia w nadgarstku, idealnie proste gdy oglądane od przodu, lecz obladany z boku nadgarstek tworzy lekki kąt z przedramieniem.

Kończyny tylne

Szerokie, mocne i muskularne. Zad raczej długi i opadający, uda długie, szerokie i dobrze rozwinięte, umiarkowanie kątowane. Stawy skokowe mocne i dobrze opuszczone. Oglądane z tyłu tylne kończyny od stawu skokowego do łapy są proste i ustawione ani blisko ani zbyt szeroko od siebie.

Ogon

Dość nisko osadzony, stanowi przedłużenie linii grzbietu.

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

AsiaGolden

mufnko, pozwolisz że napisze coś jeszce Sad

Data oficjalnego uznania rasy: 1 wrzesień 1980

Australian Cattle Dog jest również znany jako Blue Heeler, Queensland Heeler, Queensland Blue Heeler, a pierwotnie nazywany był Australian Heeler.
Australian Cattle Dog został zakwalifikowany do wystawiania w Grupie Psów Pracujących począwszy od 1.09.1980. Został następnie przeniesiony do Grupy Psów Pasterskich Zaganiających (Herding Grup) gdy ta została utworzona począwszy od 1 stycznia 1983.
Australian Cattle Dog jest psem silnym, czujnym i stróżującym. Pierwotnie hodowany do pilnowania i zaganiania bydła w głębi dziewiczych terenów Australii.
Szata łatwa w pielęgnacji, gdyż kąpiel i szczotkowanie są wystarczające do utrzymania czystości i zdrowia.
Hodowany jako pasterz pracujący przez cały dzień, Australian Cattle Dog posiada ogromną ilość energii.
Australian Cattle Dog kocha właścicieli i szczególnie uwielbia zabawy z dziećmi.

WYGLĄD OGÓLNY: Z ogólnego wyglądu mocny, zwarty, o symetrycznej budowie pies pracujący. Mający zdolność i ochotę do wykonywania wszelkich, dowolnie ciężkich zadań mu powierzonych, pies ten łączy w sobie solidność, moc, zrównoważenie oraz twarde umięśnienie. Jego wygląd musi zatem wyrażać ogromną zwinność, siłę i wytrzymałość. Wykazywanie jakichkolwiek tendencji do otłuszczenia lub cherlactwa jest poważną wadą.

CECHY SZCZEGÓLNE: Dla celów praktycznych wykorzystywany do pomocy przy pilnowaniu bydła. Zawsze czujny, krańcowo inteligentny, baczny, odważny i godny zaufania, z wpojonym poczuciem obowiązku - jest psem idealnym do tej roli. Jego lojalność oraz instynkty opiekuńcze powodują, że sam przyjmuje rolę stróżującą w stosunku do hodowcy, jego stada i majątku. Będąc podejrzliwym w stosunku do obcych, musi jednocześnie być posłuszny podczas wystawiania na ringu.

GŁOWA: Głowa zrównoważona z innymi proporcjami psa i dopasowana do wyglądu ogólnego. Czaszka szeroka i jedynie lekko wykrzywiona pomiędzy uszami, spłaszczająca się do łagodnego ale określonego stopu. (ang. stop). Policzki umięśnione lecz nie grube i nie wydatne. Żuchwa mocna, głęboka i dobrze rozwinięta. Kufa szeroka i dobrze wypełniona pod oczami, zwężająca się stopniowo do średniej długości, głębokiego i potężnego pyska. Wargi wąskie i czyste. Nos czarny niezależnie od umaszczenia psa.

ZĘBY: Uzębienie powinno być zdrowe, mocne i regularne, zgryz nożycowy, dolne siekacze ledwo dotykające górnych. Niedopuszczalny przodozgryz lub tyłozgryz.

OCZY: Owalne, średniej wielkości, ani wyłupiaste, ani też zapadnięte. Muszą wyrażać czujność i inteligencję. Charakterystyczny jest ostrzegawczy i podejrzliwy błysk. Kolor oczu ciemno brązowy.

USZY: Umiarkowanej wielkości, preferowane raczej mniejsze niż większe. Szerokie u nasady, umięśnione, postawione, w ksztąłcie łagodnego trójkata. Osadzone szeroko, skierowane na zewnątrz, ruchliwe i sztywno wzniesione w czasie czuwania. Wnętrze ucha dość dobrze owłosione.

SZYJA: wyjątkowo mocna, muskularna, średniej długości, rozszerzająca się ku tułowiowi, bez podgardla.

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Ramiona o szerokich łopatkach, opadające, muskularne i dobrze kątowane. W kłębie nie powinny być zbyt blisko siebie osadzone. Kończyny przednie o mocnych okrągłych kościach, dochodzących do łapy bez osłabienia w nadgarstku, idealnie proste gdy oglądane od przodu, lecz obladany z boku nadgarstek tworzy lekki kąt z przedramieniem.

KOŃCZYNY TYLNE: szerokie, mocne i muskularne. Zad raczej długi i opadający, uda długie, szerokie i dobrze rozwinięte, umiarkowanie kątowane. Stawy skokowe mocne i dobrze opuszczone. Oglądane z tyłu tylne kończyny od stawu skokowego do łapy są proste i ustawione ani blisko ani zbyt szeroko od siebie.

STOPY: okrągłe, palce krótkie, mocne, wyraźnie wysklepione i zwarte. Poduszki twarde i głębokie, pazury krótkie i mocne.

TUŁÓW: Długość tułowia od mostka do pośladków jest większa niż wysokość w kłębie w proporcjach jak 10 do 9. Linia grzbietowa jest prosta, grzbiet mocny z żebrami płaskimi i wygiętymi do tyłu (żebra nie baryłkowate). Klatka piersiowa głęboka i muskularna i umiarkowanie szeroka. Lędźwie szerokie, głębokie i muskularne, a boki głębokie, mocno sprzęgające kończyny tylne i przednie.

OGON: osadzony nisko, zgodnie z opadającą linią zadu. W stanie swobodnym wisi w lekkim zakrzywieniu, sięgając mniej więcej stawów skokowych. Podczas ruchu i / lub w stanie pobudzenia ogon może być lekko uniesiony, lecz w żadnych okolicznościach jakakolwiek część ogona nie może przekroczyć poziomej linii określonej przez nasadę ogona.

SZATA: Odporna na czynniki pogodowe szata zewnętrzna jest umiarkowanie krótka, prosta i o przeciętnej strukturze, z krótkim, gęstym podszerstkiem. Za blokami kończyn futro jest dłuższe. Ogon mocno owłosiony, z lekkim piórem. Głowa, przednie kończyny, kończyny tylne od stawu skokowego do ziemi pokryte krótkim włosem.

MAŚĆ:
NIEBIESKA
Kolor powinien być niebieski lub niebiesko-marmurkowaty z lub bez innych plam. Dopuszczalne są plamy czarne, niebieskie lub brązowe na głowie rozmieszczone równomiernie. Przednie kończyny brązowe od połowy wysokości w górę i dalej do przodu po pierś i podgardle z brązem na szczękach; kończyny tylne brązowe po wewnętrznej stronie i wewnątrz ud, schodząc w dół od kolan i rozszerzając się na stronę zewnętrzną kończyn tylnych od stawu skokowego po palce łap. Podszerstek jest dopuszczalny na ciele po warunkiem, że jest on zakryty przez niebieską sierść zewnętrzną. Czarne plamy na ciele są niepożądane.

CZERWONO-CĘTKOWANA
Pies powinien być całkowicie i równomiernie pokryty czerwonymi cętkami wraz z podszerstkiem (a nie białym albo kremowym) z lub bez ciemniejszych czerwonych plam na głowie. Równomiernie rozmieszczone plamy na głowie są pożądane. Czerwone plamy na ciele są dopuszczalne, lecz niepożądane.

WZROST: Pożądana wysokość w kłębie powinna zawierać się w granicach: Psy: 46 - 51 cm (18-20"). Suki 43 - 48 cm (17-19")
Psy i suki poniżej lub powyżej tej wielkości są niepożądane.

RUCH: Zdrowa siła ma pierwszoplanowe znaczenie. W akcji pies jest swobodny, prężny i nie okazujacy zmęczenia. Akcja ramion i kończyn przednich jest zharmonizowany z potężną siłą napędową przedniej części ciała. Podstawowe znaczenie ma zdolność do szybkich i gwałtownych ruchów. Jako poważne wady uważa się: apatia, przebudowane lub luźne łopatki, proste przemieszczanie się łopatek, słabość w łokciach, pęcinach lub łapach, proste kolana, krowie lub ugięte stawy skokowe.

W typie bardzo roboczym
Australian Cattle Dog (FCI 287)
Adam Janowski
Na pierwszy rzut oka widać, że nie był to pies hodowany dla swej urody. Dla amatora potrafi wyglądać jak krótko ostrzyżony, niezgrabny owczarek niemiecki. Właścicieli psów tej rasy złoszczą lub rozczulają podejrzenia, że Australian Cattle Dog jest krzyżówką husky z lisem, wilkiem czy hieną. Wprawniejsze oko potrafi zobaczyć w nim dingo - i to już jest bliższe prawdy.

Prawdziwe początki rasy są nieznane. Australijczycy twierdzą, że psy takie hodowano już w połowie XIX wieku, lecz nie ma na to żadnych dowodów. Wiadomo tylko, że australijski farmer o swojsko brzmiącym nazwisku Robert Kaleski był w 1893 roku wybitnym (jeśli nie jedynym) hodowcą psów tej rasy w Nowej Południowej Walii, bo miejscowa gazeta opisała jego i jego psy. Nazywano je Australian Heeler, Queensland Heeler, Blueheeler, Redheeler i czasami jeszcze się je tak nazywa. Opracowany przez siebie wzorzec rasy Robert Kaleski opublikował w 1903 roku na łamach ogólnoaustralijskiej już "Agricultural Gazette", rok później uznał go Australian Kennel Club.

Konieczność stworzenia takiej rasy wzięła się stąd, że psy pasterskie przywiezione przez XIX-wiecznych osadników z Europy nie potrafiły spełniać swych funkcji w ekstremalnych warunkach Australii. Miały problemy ze zniesieniem straszliwych upałów latem, z poruszaniem się po bezludnych suchych bezdrożach i na dodatek z pasieniem ogromnych i na wpół dzikich stad bydła. Dzikie psy dingo były doskonale dostosowane do warunków pogodowych i terenowych i dlatego skrzyżowano z nimi sprowadzone przez brytyjskich osadników krótkowłose owczarki collie o umaszczeniu blue merle. Do otrzymanej mieszanki wprowadzono jeszcze dalmatyńczyka - osadnicy wówczas po niezmierzonych przestrzeniach Australii poruszali się konno i dalmatyńczyk został użyty, by udzielił "nowej rasie" nieco swej przysłowiowej miłości do koni i umiejętności porozumiewania się z nimi. Ubocznym efektem tej krzyżówki i trwałą pamiątką po przodkach - dalmatyńczykach jest nie tylko częste i pożądane cętkowanie sierści Australian Cattle Doga, ale też i to, że szczenięta tej rasy rodzą się zazwyczaj białe, a przyszły rozkład barw psa widać dopiero po kilku dniach, zaś prawdziwe wybarwienie przychodzi dopiero około piątego-szóstego tygodnia życia. Jeśli wierzyć artykułowi o panu Kaleski, ponoć dolał on do uzyskanej krzyżówki jeszcze krwi kelpie i innych australijskich psów pasterskich, dziś już wymarłych - black bobtaila i smithfield blue. Efektem był wytrwały, niezwykle odporny pies, który zaganiał krowy, szczypiąc je w pęciny - stąd też nazwa "heeler".

ACD to doskonały pies-towarzysz, pod warunkiem, że będzie właściwie wychowany i wyszkolony. Należyte wychowanie jest tu szczególnie ważne, bo ACD jest psem niecodziennie inteligentnym i zdecydowanym w swych instynktownych zachowaniach. By pokazać swe zalety potrzebuje "stada" o trwałej i niewzruszonej hierarchii, gdyż w innym wypadku wykorzystuje swą inteligencję do odkrycia najmniejszych słabości swego przewodnika i wykorzystania ich. Źle wychowany Australian Cattle Dog może przysporzyć niewiarygodnych kłopotów swoim właścicielom: potrafi być agresywny wobec obcych a silnie dominujący wobec swoich.

Dobrze wychowany jest jednak wiernym, pewnym w zachowaniach i nieskomplikowanym kumplem. Nie ma w sobie właściwej wielu owczarkom chęci gwałtownego przypodobania się przewodnikowi, raczej zawiera z nim partnerski układ. Wbrew temu opisowi bardzo trudno przestawić go na innego przewodnika - bo nie uznaje autorytetów "z nadania", tylko próbuje sam sobie wybrać, kogo ma słuchać, a kto będzie słuchał jego. Inteligencja ACD sprawia, że jest to pies uczący się błyskawicznie, ale tylko dopóty, póki go nauka bawi. Przy pierwszych objawach znudzenia tępieje i odmawia współpracy, stąd np. nie nadaje się do szlifowanych "na blachę" ćwiczeń PT.

Australian Cattle Dog jest doskonały jako pies pracujący - jeśli ktoś jeszcze takich psów potrzebuje - i choć jest wyśmienicie przygotowany do dużych nawet obciążeń fizycznych, to przede wszystkim potrzebuje zajęcia intelektualnego, psychicznego i dużej porcji samodzielnych zadań. Próby przeniesienia go - via USA - do Argentyny sprawiły, że zachwycił vagueros swymi talentami pasterskimi!

Przez to, że stworzony do konkretnych zadań, nie może być słaby psychicznie ani nerwowy. Nie bywa taki. Bardzo związany ze swoim "stadem", i choć uznaje w zasadzie tylko jednego "przewodnika stada", któremu jest bezgranicznie wierny i oddany, to zarazem jest wzruszająco przywiązany do jego otoczenia i rodziny. Niestety, może to prowadzić do nieporozumień. Wobec krów nie miał wahań przed użyciem zębów, często miewa instynkt obrończy, a nie zawsze odróżnia zabawę od rzeczywistego zagrożenia. Złośliwcy twierdzą, że Australian reaguje kłapnięciem na wszelki gwałtowny ruch przed pyskiem. Doskonale nastawiony na kontakt z ludźmi, od wczesnego szczenięctwa szuka "swojego człowieka". Hodowcy twierdzą, że niejednokrotnie obserwowali, jak 3-4 tygodniowe szczenię ACD po kilkuminutowej zabawie z nieznanym wcześniej człowiekiem porzuca matkę i rodzeństwo, by pójść w nieznane za człowiekiem. Sprawia to spore kłopoty hodowcom - szczenięta muszą znaleźć swe własne domy stosunkowo szybko, by nie dopuścić do wytworzenia się silnej więzi między hodowcą a szczenięciem, która może być przeszkodą w zbudowaniu należytych kontaktów między psem a późniejszym właścicielem.

Zakłada się, że ACD wymagają bardzo wczesnej i silnej socjalizacji, i to nie tyle w stadzie rodzinnym, co w kontaktach z człowiekiem. Ubocznym efektem przedkładania kontaktów z człowiekiem nad kontakty z innymi psami bywają trudności sygnalizacyjne w późniejszym wieku: ACD nie zawsze umie porozumieć się z innymi czworonogami, za to potrafi (i czasami lubi!) gryźć się z psami, zwłaszcza, gdy te nie będą skłonne do natychmiastowego okazywania swego podporządkowania się ACD...

Zaletą silnych więzi z człowiekiem jest m.in. to, że ACD doskonale sam się pilnuje na spacerach, przychodzi na pierwsze wezwanie i już na pierwszym spacerze (na rozległym terenie!) smycz w zasadzie nie jest niezbędna. Szczenię wprawdzie bardzo ciekawskie i sprawne ruchowo, ale trzyma się "swojego" człowieka z własnej woli. W stosunku do obcych ludzi zazwyczaj obojętny, choć przy gwałtownych próbach nawiązania kontaktu potrafi być nieufny czy nawet niechętny, stąd trzeba go wcześnie przyzwyczajać do obecności czy dotyku innych ludzi, by uniknąć późniejszych kłopotów na wystawach czy u weterynarza. Wedle austriackiego pisma Australian Cattle Dog absolutnie wyzbyty jest instynktu włóczęgostwa czy myśliwskiego, przejawia natomiast silny instynkt zaganiania, co sprawić może, że pomknie za oddalającym się czymś, co weźmie za część poddanego mu stada - nawet jeśli będzie to mały fiat...

Australian Cattle Dog jest psem bardzo czujnym, odważnym i wytrwałym, co niewątpliwie zawdzięcza swym bliskim związkom z dingo. Dla wprawnego przewodnika Australian Cattle Dog być może idealnym psem towarzyszącym, ale dla nowicjusza nie jest to najlepszy wybór: właściciel musi cały czas utrzymywać w sforze ścisłą hierarchię, a wychowanie ACD wymaga żelaznej konsekwencji. Na dodatek hodowcy rasy wyraźnie podkreślają, że w rasie tej nie widać - tak częstego u innych psów - zróżnicowania charakteru w zależności od płci. Suki ACD bywają równie silne psychicznie i dominujące, jak psy. Prawdopodobnie tylko przesądem jest popularne wśród hodowców ACD przekonanie, że z dwóch podstawowych odmian barwnych - czerwonej i niebieskiej - "blue heelery" mają być silniejsze psychicznie i bardziej szczekliwe, a "red heelery" ostrzejsze i cichsze.

Wymagania stawiane właścicielowi sprawiają, że Australian Cattle Dog raczej nie nigdy będzie rasą modną, gdyż dla niewprawnego przewodnika może być upiorem. Na dodatek wygląd ACD sprawia, że trudno uznać go za salonowego pięknisia, stąd prawdopodobnie zawsze będzie mógł liczyć tylko na ograniczony, lecz wierny krąg miłośników. Naoczni świadkowie twierdzą jednak, że po ulicach Sydney chodzą, jeżdżą samochodami właścicieli i biegają po plażach...

Pierwsze egzemplarze przyjechały do Kanady i USA w latach czterdziestych i pięćdziesiątych, gdzie były raczej psami pracującymi niż wystawowymi. Wraz ze zmniejszaniem się stad w wolnym wypasie ACD był mniej psem roboczym, coraz bardziej, dla swej niewiarygodnej wszechstronności i wytrwałości, psem towarzyszem. Moda na postawy proekologiczne - w kynologii objawiająca się zainteresowaniem rasami uważane za pierwotne - też tu zrobiła swoje. Trudny w codziennych kontaktach Australian Cattle Dog nie jest jednak bardziej "skomplikowany w obsłudze" niż siberian husky czy samoyed, a o ileż łatwiejszy w zabiegach kosmetycznych!

Pielęgnacja sierści Australian Cattle Doga jest wyjątkowo prosta - wymaga tylko przejechania szczotką raz na tydzień. Rasa ta jest wyjątkowo odporna na wszelkie choroby, zarówno wewnętrzne, jak i alergie skórne. Badania przeprowadzane przez Amerykanów wskazują, że wbrew swojemu pochodzeniu ACD nie wiedzą, co to dziedziczne u collie choroby oczu (CEA, PRA), zaś dysplazja stawów biodrowych występuje u nich nie częściej ani nie rzadziej niż u innych ras tej wagi (17-25 kg). Australijczycy pisząc o swej rasie ostrzegają przed występującą u ACD czasami głuchotą, ale europejskie i amerykańskie źródła nie potwierdzają tych uwag.
Podobnie jak większość ras ściśle użytkowych, Australian Cattle Dogs potrafią dość różnić się - nawet w obrębie jednego miotu - swymi cechami fizycznymi, jak i psychicznymi. Nie chodzi tu tylko o najbardziej nawet fantastyczny rozkład barw włosa, ale także o wielkość (dorosły osobnik może mieć od 43 do 51 cm wzrostu i ważyć od 13 do 25 kg!), rodzaj włosa (często występujący biały, rzadki, ościsty włos na całym ciele nie ma nic wspólnego z barwnym, krótkim, przylegającym włosem podstawowym) czy też o długość cyklu owulacyjnego. Wiele suk tej rasy ma cieczkę co 10-11 miesięcy czy nawet rzadziej, a spora część, podobnie jak większość ras, regularnie co 6-7 miesięcy. Podobnie zróżnicowane bywają cechy psychiczne: silniejszy lub słabszy instynkt dominacji czy temperament. Większość ACD to psy ruchliwe, dynamiczne, wesołe, odporne na zmęczenie i ból, choć zdarzają się osobniki spokojniejsze i bardziej zamknięte w sobie, aż nawet do zgryźliwości.

Jak większość ras pracujących ACD jest psem dość długowiecznym (sprawny 15-latek nie należy do rzadkości), ale warunkiem niezbędnym do osiągnięcia takiej długości życia jest aktywność fizyczna. Doskonale trawiący wszystko ACD, który jest pozbawiony należytej codziennej porcji ruchu, ma niestety skłonność do tycia, wyraźnie skracającego mu żywot. W swej ojczyźnie pracujący ACD nie przekracza z reguły wagi 20 kg i 45 cm wzrostu, bo mniejszy pies stanowi trudniejszy cel dla kopiącej bezlitośnie krowy!

Australian Cattle Dogs musiały radzić sobie w swej ojczyźnie z dużymi stadami półdzikiego bydła. Psy pracujące przy wolnym wypasie krów, jak właśnie ACD czy niewielkiego wzrostu owczarki walijskie, są z założenia twardsze, ostrzejsze i chętniej używające zębów niż psy pasące łagodniejsze i dużo mniejsze od bydła owce (oczywiście, nie uwzględniając psów pilnujących stad, jak komondor czy owczarek kaukaski). Co prawda w Australii krowy nie miały naturalnego przeciwnika, i pilnowanie stad nie było tak potrzebne, jak w krajach zamieszkałych przez duże drapieżniki, ale mimo to ACD umie korzystać z zębów. Można go zatem wyszkolić nie tylko do agility czy PT, ale dzięki swej więzi z przewodnikiem doskonale będzie się sprawdzał też w roli psa obrończego (oczywiście, raczej więksi przedstawiciele rasy). Pamiętać jednak należy, że we wszystkich tych sportowych ćwiczeniach Australian Cattle Dog raczej nie osiągnie miejsc medalowych, gdyż jest na to zbyt samowolny i brak mu wskazanego w tego typu zawodach ślepego posłuszeństwa. Dobrym przykładem mogą być tu próby startowania z ACD w zawodach flyball: wszystko było doskonale, póki nie trzeba było oddawać piłki człowiekowi.

Aha, jeszcze jedno, na co skarżą się wszyscy hodowcy Australian Cattle Dogs - szczenięta tej rasy od pierwszych tygodni przejawiają przemożną chęć podgryzania wszystkich (także ludzi) w stopy, zwłaszcza w ścięgna. No cóż, heeler...

Zatwierdzono dnia: 12 czerwiec, 1979
Dodatkowe zdjęcia Sad

podobny do wilka Very Happy

Nie wiem co powiedzieć o tych psach Sad

są fajniutkie ale nie wiem czemu kojarzą mi się z kundelkami Confused