Forum Dogs

AsiaGolden

Wzorzec FCI nr 144

Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.03.2001
Przeznaczenie: pies towarzyszący, obronny i użytkowy
Klasyfikacja FCI: grupa 2 - sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne, sekcja 2.1 - molosy, typ dogowaty., podlegają próbom pracy
Krótki rys historyczny: Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Ówczesną hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy nagonkowe zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę. Każdy bullenbeiser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie użytecznością psa i jego przydatnością do konkretnych celów. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa.
Wygląd ogólny: Bokser jest psem średniej wielkości, krótkowłosym, krępym o kwadratowej budowie i mocnym kośćcu oraz suchym, silnie rozwiniętym i plastycznie uwidocznionym umięśnieniu. W ruchu jest żywy, pełen siły i szlachetności. Nie może być ociężały, ani niezgrabny jak również wątły i zbyt lekki.
Prawidłowe proporcje:
· Długość korpusu do wysokości w kłębie - kwadratowa sylwetka, tzn. linie poziome – podłoża i górna poprowadzona na wysokości kłębu oraz pionowe – na wysokości łopatki oraz guza siedzeniowego – tworzą kwadrat.
· Głębokość klatki piersiowej do wysokości w kłębie = klatka piersiowa sięga aż do łokci. Głębokość klatki piersiowej wynosi połowę wysokości w kłębie.
· Długość grzbietu nosa do długości głowy = długość grzbietu nosa w stosunku do długości mózgoczaszki ma się jak 1:2 (mierząc od trufli nosa do wewnętrznego kąta oka i od wewnętrznego kąta oka do kości potylicznej).
Usposobienie i charakter: Bokser powinien mieć silny system nerwowy, być pewny siebie, spokojny i opanowany. Jego charakter należy do najważniejszych cech i powinno się zwracać nań wielką uwagę. Przywiązanie i wierność w stosunku do właściciela i całego domu, jego czujność i odwaga jako obrońcy słynne są od dawna. Bokser jest łagodny wobec domowników, ale nieufny w stosunku do obcych, radosny i przyjazny w zabawie, ale nieustraszony w poważnych sytuacjach. Jest łatwy w szkoleniu ze względu na swoją karność, rezolutność, wrodzoną odwagę, naturalną ostrość i rozwinięty zmysł węchu. Jako pies mało wymagającym, a równocześnie bardzo czysty jest ceniony zarówno w rodzinie jak i jako pies obrończy, towarzyszący i pracujący. Ma pewny charakter, również w starszym wieku pozbawiony fałszu.
Głowa: Nadaje bokserowi charakterystyczny wygląd, jej wielkość musi zachowywać odpowiednie proporcje w stosunku do całego ciała, nie może sprawiać wrażenia ani za lekkiej, ani za ciężkiej. Kufa powinna być możliwie szeroka i mocna. Piękny wygląd głowy zależy od harmonijnej proporcji pomiędzy wielkością kufy i mózgoczaszki.
Kufa oglądana z dowolnej strony - od przodu, z góry lub z boku - zawsze musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do mózgowioczaszki, tzn. nigdy nie może sprawiać wrażenia za małej. Głowa powinna być sucha, tzn. bez żadnych fałd. Przy wytężonej uwadze, w naturalny sposób na głowie tworzą się jednak fałdy. Od nasady nosa po obu stronach przebiegają w dół trwale zaznaczone fałdy. Ciemna maska ogranicza się do kufy i musi wyraźnie różnić się od maści głowy, aby część twarzowa nie sprawiała zbyt ponurego wrażenia.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Mózgoczaszka powinna być możliwie wąska i graniasta. Jest ona lekko wysklepiona, nie może być ani zbyt kulista i krótka, ani płaska i zbyt szeroka, potylica nie może być zbyt wysoka. Bruzda czołowa słabo zaznaczona, szczególnie pomiędzy oczami nie może być zbyt głęboka;
Stop: Czoło tworzy w stronę grzbietu nosa wyraźny uskok. Grzbiet nosa nie może przechodzić w część czołową jak u buldoga, ani nie może również być opadający.
Trzewioczaszka:
Nos: Nos jest szeroki i czarny, bardzo lekko zadarty, szerokie nozdrza, Koniuszek nosa umieszczony nieco wyżej niż nasada.
Kufa: Kufa powinna być mocna we wszystkich trzech wymiarach, tzn. nie może być spiczasta, wąska, krótka ani zbyt płaska. Jej kształt określany jest przez: a) kształt szczęk, b) ustawienie kłów, c) rodzaj fafli. Kły muszą być rozstawione możliwie szeroko i mieć odpowiednią długość, dzięki czemu widziana od przodu kufa jest szeroka, niemal kwadratowa i tworzy z grzbietem nosa kąt rozwarty. Od frontu krawędź górnej wargi opiera się na krawędzi wargi dolnej. Wygięta do góry część żuchwy z dolną wargą, zwana brodą, nie może w sposób widoczny wysuwać się przed górną wargę, ani tym bardziej chować się pod nią, lecz powinna być zarówno od przodu, jak i z boku dobrze zaznaczona. Przy zamkniętym pysku kły i siekacze żuchwy, podobnie jak język nie mogą być widoczne. Wyraźnie widoczna jest frontalna bruzda górnej wargi.
Fafle: Fafle dopełniają kształt kufy. Górna warga jest gruba i mięsista. Wypełnia ona lukę powstała na skutek wysunięcia żuchwy, opierając się jednocześnie na kłach.
Zgryz: Żuchwa jest wysunięta przed górną szczękę i lekko wygięta ku górze. Charakterystycznym zgryzem boksera jest przodozgryz. Szczęk jest szeroka u nasady i jedynie w bardzo niewielkim stopniu zwęża się ku przodowi. Uzębienie jest silne i zdrowe. Siekacze powinny być równo ustawione w prostej linii, kły szeroko rozstawione i odpowiedniej wielkości.
Policzki: Policzki są wykształcone odpowiednio do mocnych szczęk, nie wystają jednak zbyt wyraźnie, przechodząc raczej lekkim łukiem w kufę.
Oczy: Ciemne oczy nie mogą być ani zbyt małe, ani wyłupiaste, ani też zbyt głęboko osadzone. Powinny wyrażać energię i inteligencję, spojrzenie nie może jednak być groźne ani zbyt przenikliwe. Brzegi powiek muszą być ciemno pigmentowane.
Uszy: Zachowane w stanie naturalnym są odpowiedniej wielkości, osadzone po bokach w najwyższej części mózgoczaszki. W spoczynku przylegają do policzków, w stanie wytężonej uwagi skierowane są do przodu tworząc wyraźną fałdę.
Szyja: Górna linia przebiega eleganckim łukiem od wyraźnie zaznaczonej nasady karku do kłębu. Szyja powinna być wystarczająco długa, okrągła, mocna, muskularna i sucha.
Tułów: Kwadratowy, oparty na silnych, prostych kończynach;
Kłąb: Powinien być zaznaczony.
Grzbiet: Włącznie z partią lędźwiową powinien być krótki, zwarty, prosty, szeroki i silnie umięśniony.
Zad: Lekko opadający, nieznacznie wysklepiony i szeroki. Miednica powinna być długa i zwłaszcza u suk, szeroka.
Klatka piersiowa: Głęboka, sięgająca aż do łokci. Głębokość klatki piersiowej równa jest połowie wysokości psa w kłębie. Dobrze wykształcone przedpiersie. Żebra dobrze wysklepione, ale nie beczkowate, sięgają daleko do tyłu.
Dolna linia: Przebiega eleganckim łukiem do tyłu, krótkie, napięte i lekko podciągnięte boki.
Ogon: Osadzony raczej wysoko niż nisko, zachowany w stanie naturalnym.
Kończyny przednie:
Patrząc od przodu powinny być proste, ustawione równolegle, o silnym kośćcu.
Łopatki: Długie, ukośne, mocno powiązane z tułowiem, nie przesadnie umięśnione;
Ramiona: Długie i tworzące z łopatką kąt prosty.
Łokcie: Ani zbyt mocno przylegające do klatki piersiowej ani zbyt odstające.
Przedramię: Pionowe, długie i sucho umięśnione.
Staw nadgarstkowy: Mocny, dobrze zaznaczony, lecz bez zgrubień.
Śródręcze: Krótkie, ustawione niemal pionowo do podłoża.
Łapy: Małe, okrągłe, zwarte; opuszki grube o twardej podeszwie.
Kończyny tylne:
Bardzo silnie umięśnione, mięśnie twarde i plastycznie uwidocznione. Kończyny oglądane z tyłu powinny być proste.
Udo: Długie i szerokie. Kąt stawu biodrowego i kolanowego jak najmniej rozwarty.
Kolano: W swobodnej postawie powinno sięgać linii poprowadzonej pionowo od guza biodrowego do podłoża.
Podudzie: Bardzo muskularne.
Staw skokowy: Mocny, dobrze zaznaczony, lecz bez zgrubień. Kąt w stawie skokowym wynosi ok. 140°.
Śródstopie: Krótkie, ustawione pod kątem 95°-100° do podłoża.
Łapy tylne (stopy): Nieco dłuższe niż przednie, zwarte, grube opuszki o twardych podeszwach.
Chody: Energiczne, pełne siły i elegancji.
Skóra: Sucha, elastyczna, bez fałd.
Szata
Włos: krótki, twardy, lśniący i przylegający do skóry.
Umaszczenie: Żółte lub pręgowane. Maść żółta występuje w różnych odcieniach, od jasnożółtego do ciemnorudobrązowego, przy czym za najładniejsze uważane jest umaszczenie pośrednie (czerwonożółte). Maska czarna. Odmiana pręgowana ma na żółtym tle w wymienionych wyżej odcieniach, ciemne lub czarne pręgi przebiegające w kierunku żeber. Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Białe znaczenia nie są zasadniczo niepożądane, mogą wręcz korzystnie wpływać na estetykę umaszczenia.
Wielkość: mierzona w kłębie, wzdłuż łokci do podłoża: psy: 57-63 cm, suki: 53-59 cm
Waga: psy: powyżej 30 kg (przy wysokości w kłębie ok. 60 cm), suki: ok. 25 kg (przy wysokości w kłębie ok. 56 cm)
Wady Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
Usposobienie i charakter: Agresywność, złośliwość, podstępność, niezrównoważenie, brak temperamentu, bojaźliwość.
Głowa: Brak szlachetności i wyrazu, ponury wyraz, głowa pinczera lub boldoga, ślinienie się, widoczne zęby lub język zbyt spiczasta lub zbyt lekka kufa, opadający grzbiet nosa, brązowa, jasna lub sezonowo rozjaśniająca się trufla nosa, tzn. jastrzębie oczy, niedopigmentowana trzecia powieka, uszy jeśli nie kopiowane – powiewające, na wpół lub całkiem stojące, uszy w kształcie płatka róży. Skrzywiona żuchwa lub listwa zębowa, wadliwe ustawienie zębów, zęby słabo wykształcone, wadliwe uzębienie będące skutkiem przebytej choroby.
Szyja: Krótka, gruba, obwisłe podgardle.
Tułów: Za szeroki i zbyt niski front, klatka piersiowa zawieszona między łopatkami, słaby, karpiowaty lub łękowaty grzbiet, długie, wąskie i mocno zapadnięte lędźwie, słabo związane z zadem, wysklepiona partia lędźwiowa, spadzisty zad, wąska miednica, obwisły brzuch, zapadnięte boki. Ogon: Nisko osadzony, złamany.
Kończyny przednie: „Francuska postawa”, luźne łopatki, luźne łokcie, słaby staw nadgarstkowy, zajęcze, płaskie, lub mało zwarte łapy.
Kończyny tylne: Słabo umięśnione, zbyt słabo lub zbyt mocno kątowane, postawa szablasta, krowia lub kabłąkowata, zbyt blisko siebie ustawione pięty, wilcze pazury, zajęcze oraz płaskie, mało zwarte łapy.
Chody: Kołyszący chód, za krótki wykrok, inochód, sztywność.
Umaszczenie: Maska sięgająca poza kufę, zbyt blisko siebie ułożone lub tylko pojedyncze pręgi, brudny kolor tła, przemieszane barwy, nieestetyczne białe znaczenia, jak np. cała lub w połowie biała głowa, nietypowe umaszczenie oraz takie, gdzie białe znaczenia zajmują ponad 1/3 powierzchni barwy podstawowej.
Uwaga: Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.

Udany niemiecki produkt
Bokser
Adam Janowski
W poszukiwaniu przodków bokserów nie trzeba sięgać aż w tak odległą przeszłość - wystarczy cofnąć się do Średniowiecza, kiedy to jedną z popularnych rozrywek możnowładców były polowania na grubą zwierzynę - niedźwiedzie czy tury.

Ciężkie, mocarne i odważne psy były wówczas w wielkiej cenie, gdyż mogły swymi potężnymi zębiskami przytrzymać nawet wielokroć od nich większego przeciwnika. Skrócona, szeroka szczęka, wysunięta żuchwa i cofnięty nos wyróżniały takie psy - zwane " Bärenbeisser", czyli niedźwiednik albo "Saupacker", czyli pies wstrzymujący tura. Także popularny ponoć we Francji "mały brabancki bullenbeissser", czyli średniej wielkości pies używany w polowaniach na dziki, miał taki przodozgryz, co pomagało mu w zaczerpnięciu tchu, nawet gdy pełnym pyskiem wgryzał się w ofiarę.

Bullenbeissery w założeniu miały cięte uszy i cięty dość krótko ogon, a ich cechą charakterystyczną było używanie w walce ze zwierzyną nie tylko zębów, ale i całego ciała - pies uderzał w przeciwnika głową i łapami, często przyjmując prawie pionową postawę. Niektórzy wywodzą od niej nazwę rasy - twierdząc, że pies walczący z dzikiem przypominał boksera na ringu. Sceptycy twierdzą jednak, że nazwa rasy pochodzi od obiegowego określenia skróconego (często wówczas nawet karykaturalnie) pyska, nazywanego, "boxi" czyli pudełko. Niewątpliwie nazwa bokser jest znacznie późniejsza, XIX-wieczna i nie można jej przypisywać jakimkolwiek bullenbeisserom. Psy tego typu uchodzą jednak za bezpośrednich przodków dzisiejszego boksera.

Przodozgryz jako cecha rasowa bullenbeissera być może uchronił go przed całkowitym wyginięciem, kiedy to po Rewolucji Francuskiej wraz z upadkiem latyfundiów i znacznym zmniejszeniem pogłowia "książęcych zwierząt" skończyły się możliwości utrzymywania licznych psów. Zwłaszcza takich, których budowa i szeroka szczęka przydatna była wyłącznie myśliwym do polowań na grubego zwierza. Okazało się, że te cechy przydają się także przy przeganianiu bydła, pędzonego do rzeźni - stąd bullenbeisser został psem rzeźniczym. Przez wkrzyżowanie doń buldoga angielskiego nabrał jeszcze cięższej budowy i krótkiej, masywnej głowy. Te dość limfatyczne i krzywonogie psy, dalekie od sportowej urody dzisiejszego boksera, zwane "Bierboxer" bądź "Boxdogge" były stosunkowo częstym widokiem na ulicach Niemiec przełomu wieków.

Jak pisał znany XIX-wieczny kynolog, a zarazem malarz zwierząt Leopold Beckmann, "dość ruchliwa i energiczna forma buldoga, która popularnie określana jest nazwą bokser", była charakterystyczna dla okolic Monachium, gdzie zainteresowali się nią najwięksi ówcześni hodowcy: Friedrich Roberth, Elhard Koenig i Rudolf Hoeppner. Panowie ci poszukiwali rasy, którą można by układać jako psa - pomocnika żołnierza, przy czym nie chodziło im o jakieś szczególne efekty hodowlane. Po prostu deklarując taki zamiar uniknęli sporego podatku wprowadzonego przez Bawarię od psów niepracujących...

W każdym razie pierwsze udokumentowane starania rozpoczęli w 1887 roku, krzyżując francuską sukę w typie brabantczyka z monachijskim bullenbeisserem. Ich starania, by rozpocząć i rozpropagować prawdziwie nowoczesną hodowlę rasy dały efekty już w 1895 roku, kiedy to na wystawie St.Bernard-Schau pierwsze miejsce w klasie wstępnej rasy bokser zdobył pies Muehlbauer's FLOCKI. Ten pies został zarejestrowany w księdze hodowlanej bokserów z numerem 1. Zaangażowani "ojcowie rasy" założyli szybciutko (17 stycznia 1896 roku) klub boksera - Boxer Klub e.V. - z siedzibą w Monachium, który to dziś zajmuje się nadzorem administracyjnym nad hodowlą, jednocząc hodowców i miłośników rasy. W 1950 roku w Strasburgu powołano ATIBOX (Association Technique Internationale du Boxer), jako "profesjonalne zgromadzenie osób zainteresowanych rasą bokser na gruncie międzynarodowym".
Na wystawie w 1895 roku przedstawiono około 50 "bokserów" i już tam ukształtowały się podstawowe linie hodowlane wszystkich współczesnych bokserów, wywodząc się od plennych suk META von der Passage, złotożółtej MIRZL i pręgowanych psów WOTANA i FLOCKA St. Salvator, które już wtedy budową swą przypominały późniejszy typ boksera.

"Pies średniej wielkości, gładkowłosy, zwartego, o krótkiej kwadratowej sylwetce i mocnej kości. Ma wyraźne, 'suche' mięśnie, pełne gracji, lecz zdecydowane ruchy, jest ucieleśnieniem siły i szlachetności" - tak opisywany był pies wpisany do księgi rodowodowej pod numerem 14, wspomniany już FLOCK St. Salvator. Miłośnicy rasy uważają, że opis ten można zastosować do każdego boksera - jeśli tylko choć trochę przypomina zwierzę tej rasy. A wymagania wcale nie są małe...

Hodowcy mówią, że "głowa nadaje bokserowi wyraz", stąd w żadnym wypadku nie może być za lekka, (choć nie może w żadnym wypadku przypominać głowy buldoga) i koniecznie pozostawać musi we właściwej proporcji do całego ciała. Wymarzona jest harmonijna równowaga szerokiej żuchwy i silnej mózgoczaszki (przy czym długość nosa do długości czoła powinna pozostawać w proporcji jak 1:2). Ciemna maska odcina się wyraźnie od koloru głowy, tak, że pysk nie robi wrażenia groźnego. Pełne, mięsiste wargi uzupełniają kształt pyska. Odstręczające ślinienie się dawnych bokserów, związane z budową pyska, od dawna nie stanowi już najmniejszego problemu. W ciemnych oczach boksera widać inteligencję i energię, cechy właściwe dla tej właśnie rasy.
Kwestią upodobania jest natomiast sprawa maści boksera - dozwolone są wszystkie barwy pośrednie, od ciepłych złocistych żółci aż po ciemnobrązowe, zlewające się pręgowanie. Białe oznaki dozwolone są przy wszystkich odcieniach barwy podstawowej i często dodają psu elegancji i wyrazu, choć białe łaty, wyraźne rozbielenia na korpusie lub biel przekraczająca jedną trzecią całości skóry uważane są za wadę. Biała maść, dopuszczalna u amerykańskich krewniaków boksera, jest bezwzględnie dyskwalifikująca.

Sierść boksera jest krótka, błyszcząca, twarda i gładko przylegająca, bez podszerstka, co sprawia, że jest wyjątkowo łatwa w pielęgnacji. Przetarcie specjalną rękawicą frotte albo miękką szczotką wystarczy, zwłaszcza, gdy "przepolerować" później psa wilgotną irchą, co potrafi nadać bokserowi charakterystyczny, uśmiechnięty wyraz pyska.

Bokser ma obcinany ogon - oprócz powodów czysto użytkowo-estetycznych ma to i inne przyczyny. Walt Weisse w swej wyśmienitej książce o tej rasie pisze wprost: "25 procent całej populacji bokserów wykazuje przy porodzie większe lub mniejsze, lecz widoczne gołym okiem deformacje ogona".

Największe wrażenie robi na człowieku jednak nie wygląd zewnętrzny boksera, ale przede wszystkim jego charakter, który sprawia, że bokser wciąż plasuje się w górnej strefie popularności psich ras. Hodowcy rasy mówią wprost: "Psychika boksera jest jego najważniejszą cechą i wymaga najstaranniejszej pielęgnacji. Jego przywiązanie i wierność wobec swego pana i całemu domowi, jego czujność i nieustraszona odwaga jako obrońcy są słynne od dawien dawna". Silny psychicznie, spokojny, wesoły, pewny siebie i zrównoważony acz pełen temperamentu bokser sprawił, że w propozycjach pierwotnego wzorca napisano wprost "bokser jest szlachetny i prawy". Swe cechy psychiczne bokser chętnie wykaże w roli psa rodzinnego, gdzie będzie przyjacielski i wesół, i gdzie przepadał będzie za dziećmi.

Pieszczoty, zabawy i ciągła aktywność, a cechy wymagające wiele zainteresowania ze strony właściciela, są tym, czego nasz żywotny sportowiec potrzebuje przede wszystkim. Hodowla bokserów w kennelu - w kojcu - jest rzeczą zupełnie niewyobrażalną i zawsze skończyć się musi poważnym uszczerbkiem dla ich psychiki. Zabawa jest zresztą bardzo ważna dla należytego rozwoju psychicznego młodego psa, a przy bokserach pamiętać trzeba, że chęć do zabawy wcale nie zmniejsza się wraz z wiekiem psa... Jego 50 ogromna chęć współpracy z człowiekiem i zdolność do uczenia się w połączeniu z niewielką nerwowością i sporą pewnością siebie sprawiają, że pies ten doskonale nadaje się do wszelkich sportowych zabaw z psem i stosunkowo wszechstronnego szkolenia. Klub boksera w Niemczech w wydanej przez siebie ulotce pisze: "Bokser jest łatwy do układania dzięki swej skłonności do podporządkowywania się, swej aktywności, czujności, odwadze, swej naturalnej ostrości i umiejętności pracy węchowej". Co prawda szkoleniowcy zajmujący się układaniem psów powątpiewają w owe szczególne predyspozycje do pracy węchowej (zwłaszcza do wytrwałej pracy na śladzie), ale rzeczywiście, można ułożyć boksera także i do takich zadań. Doświadczeni polscy menerzy /osoby zawodowo zajmujące się układaniem psów/ twierdzą, że bokser jest "idealnym psem na drugi raz", co oznacza, że jego chęć współpracy z człowiekiem wynagrodzić może poprzednie niepowodzenia w układaniu psów. Pamiętać tylko trzeba, że temperament i żywiołowa wesołość boksera sprawiają, iż psy nie osiągają wspaniałych wyczynów w mistrzostwach psów obrończych. Bokser zawsze przedłoży pyszną zabawę nad staranność, szczególnie w zawodach punktowaną.

W Niemczech, podobnie jak w Czechach czy Austrii, bokser zaliczony jest do grupy psów użytkowych (bądź służbowych), co na polski wykłada się, że można go szkolić do ćwiczeń obronnych. Boksery z powodzeniem nadają się też do ćwiczeń z posłuszeństwa (tzw. szkolenie PT) czy agility - pod warunkiem włożenia ogromnej pracy w opanowanie nadmiaru jego wesołej aktywności. Paleta zastosowań boksera w pomocy człowiekowi jest niezmiernie szeroka - warto wspomnieć o tym, że stosunkowo dużo bokserów pracuje w amatorskich drużynach psów ratowniczych, wyszukujących ludzi w zawalonych domach, natomiast zastosowanie bokserów jako psów lawinowych jest wyraźnie ograniczone przez - niestety - pewną wrażliwość psów tej rasy na zimno.

Od wielu lat popularność bokserów ograniczana jest przez pewne wady tej rasy - twierdzono, że są to psy krótkowieczne, szybko starzejące się i podatne na liczne choroby. Rzeczywiście, przed 30-40 laty średnia długość życia boksera wynosiła około 7 czy 8 lat. Wskutek intensywnej pracy hodowlanej udało się przeciętną długość życia bokserów wydłużyć do 10-12 lat, i liczący sobie 14 czy 15 lat weterani nie są już ewenementem. Zarzucano tej rasie szczególną podatność na choroby nowotworowe i najróżniejsze choroby układu krążenia, choć niemieckie statystyki nie potwierdzają tego obiegowego przekonania. (Doświadczenia polskich hodowców są, niestety, nie tak optymistyczne). Trapiące rasę dziedziczne choroby i deformacje układu kostnego - dysplazja stawów biodrowych czy dysplazja stawów łokciowych - są systematycznie ograniczane przez wprowadzenie obowiązku badań rentgenowskich dla wszystkich zwierząt używanych do hodowli (tj. obu płci) i dziś ponoć nie występują u bokserów częściej niż wśród psów innych ras. Niemiecki klub boksera jako pierwszy klub rasy w tym kraju - a bodaj i w Europie - zainicjował badania nad zasadami dziedziczenia spondylozy (prawdopodobnie wrodzonej deformacji kręgosłupa).

Warto koniecznie wspomnieć o tym, że boksery - podobnie jak wszystkie psy o skróconym nosie - są dosyć wrażliwe na upał i częściej niż u innych ras zdarzają im się udary cieplne.

Naszepsy.pl

patisa

skad pochodzi ten artykół odnosnie historii boksera? swietny!