Forum Dogs

AsiaGolden

Wzorzec FCI nr 91

KRAJ POCHODZENIA: Hiszpania.

DATA OPUBLIKOWANIA OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 26.05.1982.

PRZEZNACZENIE: Pies stróżujący i obrończy (do ochrony stad i majątku).

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 2.2 Molosy, typ górski.
Nie podlegają próbom pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE I CHARAKTER:
OPIS OGÓLNY: Pies duży, masywny, proporcjonalny. Dobrze wyważony, bardzo mocny i muskularny, o zwartej konstrukcji. Masywną głowę i tułów pokrywa półdługi włos. Silny, oddany swemu panu, łagodny i szlachetny, bardzo stanowczy gdy stanie naprzeciw niebezpiecznych zwierząt lub obcych mu ludzi, zwłaszcza gdy pilnuje i chroni stada lub majątku. Jego głos jest szorstki, niski i głęboki, słyszalny na duże odległości. Pies bardzo inteligentny, nie pozbawiony urody, obie te cechy manifestuje w ogólnym wyrazie. Jego zachowanie znamionuje pewność siebie, jednak znając swoją ogromną siłę nie nadużywa jej.

WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE: Nie ma górnej granicy wzrostu, ale wielkość psa należy premiować jedynie gdy towarzyszy jej harmonijna budowa.
Minimalna wysokość: Psy: 77 cm, suki: 72 cm.
Pożądany jest jednak większy wzrost; psy powyżej 80 cm, a suki 75 cm.

BUDOWA: O nieco wydłużonych proporcjach. Dłuższy niż wyższy. Najważniejsze jest dobre wyważenie i funkcjonalność budowy zarówno w ruchu jak i postawie stojącej.

PRZEZNACZENIE: Stróżowanie i obrona. Niedopuszczane są do hodowli osobniki nadmiernie nieśmiałe, bojaźliwe lub o niezrównoważonym charakterze. Rasa jest ściśle związana z wędrownym wypasem stad, szczególnie owiec merynosów. Od średniowiecza towarzyszyły stadom, broniąc owce przed wilkami i drapieżnikami w trakcie wędrówek z jednych pastwisk na drugie. Pełniły swoją rolę bez względu na miejsce i porę roku. Współcześnie także towarzyszą wielu pasterzom i pełnią tę samą pierwotną rolę obrońców stada. Do dzisiaj również pilnują i bronią gospodarstw, ludzi i majątku.

GŁOWA: Duża, mocna, o kształcie ściętej piramidy o szerokiej podstawie. Stosunek długości czaszki do długości kufy jest jak 6 do 4. Oglądane z góry, kufa i czaszka są graniaste, bez wyraźnych różnic w szerokości nasady kufy i szerokości mózgoczaszki. Umiarkowanie rozbieżne linie czaszki i kufy.
Czaszka: Szeroka, mocna, oglądana z profilu lekko wysklepiona. Szerokość czaszki powinna być równa lub większa niż jej długość. Zaznaczona bruzda czołowa. Widoczny guz potyliczny.
Stop: łagodny, słabo zaznaczony.
Kufa: Oglądana z profilu prosta. Widziana z góry wygląda prawie jak umiarkowanie wydłużony prostokąt, nieznacznie zwęża się w kierunku nosa. W żadnym wypadku nie może być spiczasta.
Nos: Czarny, wilgotny, duży i szeroki.
Wargi: Górne w dużym stopniu zakrywają dolne; dolne wargi, z widoczną śluzówką, tworzą bardzo luźne kąciki wargowe. Błony śluzowe powinny być czarne.
Zęby: Białe, mocne i zdrowe. Kły duże, ostre pozwalające na dobry chwyt. Trzonowce mocne i silne. Siekacze dość małe, zgryz nożycowy. Komplet przedtrzonowców wymagany.
Oczy: Małe w stosunku do wielkości czaszki, o migdałowym kształcie, pożądane ciemnoorzechowe. Czujne, szlachetne, miękkie i inteligentne spojrzenie, nabiera dużej ostrości wobec obcych.
Powieki: Grube, oprawa oka czarna. Powieka dolna pozwala widzieć część spojówki.
Uszy: Wiszące, średniej wielkości; trójkątne, gładkie. Osadzone powyżej linii oczu. W odprężeniu wiszą i przylegają do policzków, niezbyt ściśle dotykając czaszki. W podnieceniu odstają od głowy i unoszą się na 1/3 swej długości. Nie mogą być kopiowane.
Podniebienie: Czarne, z dobrze widocznym „ożebrowaniem".

SZYJA: W kształcie ściętego stożka, szeroka, silna, umięśniona, elastyczna. Pokryta grubą, luźną skórą, tworzącą duży podwójny łałok.

TUŁÓW: Prostokątny. Mocny i krzepki, wyrażający wielką siłę, zwinność i sprężystość.
Kłąb: Dobrze zaznaczony.
Grzbiet: Mocny, umięśniony. Dobrze wysklepione żebra o szerokich przestrzeniach międzyżebrowych. Minimalny obwód klatki piersiowej jest równy mniej więcej 1/3 wysokości w kłębie. Lędźwie długie, szerokie i mocne; boki lekko zapadnięte.
Zad: Szeroki i mocny. Opadający pod kątem 45°, w stosunku do podłoża. Wysokość w zadzie równa wysokości w kłębie.
Linia górna: Prosta, horyzontalna, również w ruchu.
Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka, potężna i umięśniona. Wyraźne przedpiersie.
Brzuch i słabizny: Brzuch nieznacznie podciągnięty, słabizny głębokie i szerokie.

OGON: Bardzo gruby u nasady i średnio wysoko osadzony. Mocny, sprężysty i pokryty włosem dłuższym niż na reszcie ciała. W odprężeniu nisko noszony, sięgający pięty; czasami wygięty na czwartej części swej długości. W ruchu lub podnieceniu noszony szablasto, zakręcony na końcu, ale nigdy skręcony na całej długości lub noszony powyżej zadu.

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Ustawione idealnie pionowo. Oglądane z przodu proste i równoległe. Przedramię jest trzykrotnie dłuższe od śródręcza. Masywny kościec, silne śródręcze.
Łopatki: Skośnie ustawione, bardzo dobrze umięśnione. Dużo dłuższe niż przedramię.
Kąt stawu barkowego: Około 100°.
Ramię: Mocne, o długości zbliżonej do długości łopatki.
Kąt stawu łokciowego: Około 125°.
Przedramię: Mocne, pionowo ustawione. Łokcie przylegające do klatki piersiowej.
Śródręcze: Oglądane z boku nieznacznie nachylone. Praktycznie jest kontynuacją przedramienia. Mocny kościec.
Łapy: Kocie. Zwarte, mocne i wysklepione. Pazury i poduszki mocne i twarde. Umiarkowanie rozwinięte błony międzypalcowe, pokryte włosem.

KOŃCZYNY TYLNE: Mocne, muskularne. Kąty w stawach rozwarte. Oglądane z profilu i od tyłu poprawnie ustawione; stawy skokowe równoległe. Nadają psu niezbędny napęd, pełen swobody, siły i elegancji.
Uda: Potężne i umięśnione.
Kąt miedniczno-udowy: Bliski 100°.
Podudzie: Długie, umięśnione o mocnej kości.
Kąt stawu kolanowego: Bliski 120°.
Staw skokowy: Wyraźny, z dobrze widocznym ścięgnem Achillesa.
Kąt stawu skokowego: Zbliżony do 130°.
Łapy: Kocie, nieznacznie zaokrąglone. Podwójne lub pojedyncze wilcze pazury, mogą być usunięte.

CHODY: Pożądanym krokiem jest kłus, który musi być harmonijny, silny, bez tendencji do kołysania się na boki. Inochód niedopuszczalny.

SKÓRA: Elastyczna, gruba, obfita, różowa o ciemnej pigmentacji. Śluzówki muszą być czarne.

SZATA (WŁOS): Gęsty, gruby, średniej długości, gładki włos pokrywa całe ciało, także błony międzypalcowe. Włos dwojakiego rodzaju: okrywowy na grzbiecie i inny w gatunku chroniący klatkę piersiową i słabizny. Jest krótszy na łapach, dłuższy i jedwabisty na ogonie.

UMASZCZENIE: Każde umaszczenie dopuszczalne, ale wyżej cenione jednolite jak żółte, płowe, czerwone, czarne, wilczaste i czerwień jelenia, a także kombinacje tych kolorów, pręgowane i łaciate.

WADY: Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa. BŁĘDY: Nieprzesadnie zaakcentowany orli profil grzbietu nosa.
Brak któregoś przedtrzonowca.
Zgryz cęgowy.
Słabo związany grzbiet, tracący w ruchu swą prostą linię.
Trochę słabe śródręcze i łapy.
Niewielka nieśmiałość.

POWAŻNE WADY:
Spiczasta kufa.
Umiarkowany przodozgryz.
Brak któregoś z trzonowców lub kłów, nie spowodowany wypadkiem.
Grzbiet łękowaty.
Wysokość w zadzie wyższa niż w kłębie.
Słabe lub źle ustawione kończyny.
Odstawione łokcie w ruchu.
Krowia postawa zarówno w pozycji stojącej jak i w ruchu.
Włos pofalowany, lokowaty lub zbyt długi.
Kopiowane uszy lub ogon.
Wyraźne entropium lub ektropium. Niezrównoważony charakter, przesadna bojaźliwość lub zbytnia agresywność.
Pies sprawiający wrażenie wątłego lub ospałego.
Ogon noszony na zadzie.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Rozszczep nosa.
Jakikolwiek ślad tyłozgryzu.
Nadmierny przodozgryz.
Depigmentacja nosa i błon śluzowych w połączeniu z jasnymi oczami.

UWAGA: Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.

Essay

Supermastif
Anna Narewska
Mastin espagnol jest częścią kultury hiszpańskiej od bardzo dawnych czasów. Pilnując owiec przemierzał wraz z nimi olbrzymie połacie Półwyspu Pirenejskiego. Niestety, wędrujące stada można teraz spotkać bardzo rzadko, a przedstawiciele tej pięknej rasy też nie są zjawiskiem częstym.
Asociacion Espagnola de Perro Mastin Espagnol powstała w 1981 roku i od tego czasu prowadzi działalność zmierzającą do spopularyzowania rasy. Doskonałą ku temu okazję stanowią wystawy monograficzne mastifów. Odbywa się ich w ciągu całego roku kilkanaście, ale tylko jedna z nich jest bardzo ważna - Exposicipn Nacional Monografica del Perro Mastin Espagnol. W tym roku najpiękniejsze mastify spotkały się w malej miejscowości Viana de Cega w pobliżu centralnie położonego Valladolid. Za organizację odpowiedzialny był oddział Castilla-Leon, a z jego ramienia nad całością czuwał Ignacio Soria Ayucar. Do konkurencji przystąpiło 77 psów, które były oceniane przez renomowanego specjalistę od ras hiszpańskich, Francisco Javiera Mora Pena.

Sędzia ten pracował na ringu z dużą rutyną, oglądał konkurentów bardzo dokładnie, ale w zasadzie nie miał wielu wątpliwości, co do wydania werdyktu. Tym razem główną nagrodę zdobył po raz kolejny renomowany zwycięzca ULISES de Ablanera. Wielokrotny champion, Zwycięzca Świata z Porto, jednym słowem "supermastif".

Obecnie Ulises mieszka w hodowli Fuente Mimbre wśród wzgórz w okolicach Palencii. Nadal ma wokół siebie swoje środowisko naturalne - otwartą przestrzeń, stado owiec i wszystko to, co jest mu niezbędne. Jego właściciel Francisco Torrijos też nie należy do przypadkowych hodowców. Dla niego mastify są częścią tradycji rodzinnej. Zawsze były w rodzinie. Nie wyobraża sobie by mogło być inaczej. A Ulises? Ulises jest już przyzwyczajony do sukcesów i nawet telewizja nie robi na nim żadnego wrażenia. Hodowla Fuente Mimbre otrzymała również nagrodę dla najlepszej pary.

Najbardziej widowiskową konkurencją była dla mnie silnie obstawiona konkurencja grup hodowlanych. Tu najlepszą lokatę uzyskała hodowla Autocan. Jeszcze jeden powód do radości dla hodowcy, Isidro Garcia, który płakał ze szczęścia, gdyż jego AMA de Autocan zdobyła w tym dniu hiszpański championat. Pełen szczęścia był również początkujący hodowca Eduardo Hurtado. Jego hodowla, De Eguretxe, nie może się pochwalić jeszcze żadnym miotem. Może natomiast być dumna z CASANDRY de Hazas de Cesto, która jako najlepszy junior zdobyła pierwsze punkty do championatu Hiszpanii.

Raz jeszcze trofea zostały rozdane, a hodowcy mastifów na pewno już myślą o przyszłym sezonie. W tym roku nie było im łatwo. Ze względu na ulewny deszcz ring musiał zostać schowany do namiotu, co oczywiście nie ułatwiało zadania. Nie popsuło jednak humorów i było dla wielu pięknym przeżyciem.

Zdjęcia :

Google

Gość

Moja ukochana rasa Sad

w przyszłym tygodniu jadę po mojego mastifka do Żywca, do Rychwałdzkiej Sfory. Aż podskakuje do nieba na samą myśl Sad