Forum Dogs

Psiunka

Co sądzicie o jamnikach? Z chęcią wkleilabym zjęcie,ale niestety nie wiem jak,czekam na wskazówki.

Pozdrawiam,
Monika

AsiaGolden

a regulaminik ? Confused

nazwa troche nie pasuje Confused

może temat o jamnikach ? Sad

wklejasz tak ...(i znów od nowa

)
kopijujesz adres obrazka ( klikajac na dany obrazek prawym przyciskeim myszy i szukajac opcji ''kopiuj adres obrazka )
pózniej piszesz
[img] teraz adres obrazka [/img]
i gotowe Very Happy

co do jamników Sad

jak kojarze to ty masz Confused

wklej jego foty Confused

coś o jamnikach : zdjęcie [link widoczny dla zalogowanych]
od lewej : jamnik szorstkowłasy, jamnik krótkowłasy , jamnik dł€go własy Sad

jamnik długowłosy

Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 09.05.2001.
Zastosowanie: pies myśliwski do polowań na i pod ziemią
Klasyfikacja FCI: Grupa IV - Jamniki
Objęta obowiązkiem pracy.

Krótki rys historyczny: Jamnik (nazwa oryginalna: Dachshund, Dackel lub Teckel) znany jest od Średniowiecza. Jego rodowód wywodzi się od psów gończych, które były wykorzystywane do pracy na i pod ziemią. Z tych krótkonożnych psów ukształtował się dzisiejszy jamnik, który jest wszechstronnym użytkowym psem myśliwskim. Znakomicie sprawdza się jako pies norujący, ale także jako pies gończy i tropiący. Najstarszym Klubem Jamnika jest Deutsche Teckelklub e.V. założony w 1888 r. Jamnik od lat jest hodowany w trzech odmianach wielkości (standard, miniatura i króliczy) oraz w trzech odmianach włosa (krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy).

WRAŻENIE OGÓLNE: niski, krótkonożny, o wydłużonej, ale zwartej sylwetce, bardzo dobrze umięśniony, głowa wysoko noszona z bystrym wyrazem pyska. Wyraźnie zaznaczone piętno płci. Pomimo stosunkowo długiego ciała i krótkich kończyn bardzo ruchliwy i zwinny.

PROPORCJE: Przy odstępie około 1/3 wysokości mierzonej w kłębie, od podłoża najniższego punktu klatki piersiowej, stosunek wysokości powinien harmonizować z długością tułowia w proporcjach jak l do 1,7-1,8.

ZACHOWANIE/CHARAKTER: Z natury przyjacielski, nie jest tchórzliwy, ani agresywny, o zrównoważonym temperamencie, wytrwały, obdarzony dobrym węchem, zwinny pies myśliwski.

GŁOWA: Wydłużona, widziana z góry i z boku równomiernie zwężająca się, jednak nie szpiczasta. Łuki brwiowe wyraźnie zaznaczone. Chrząstka nosa i nos długie i wąskie.
Mózgowioczaszka:
Czaszka: raczej płaska, łagodnie przechodząca w lekko wysklepiony grzbiet nosa.
Przełom czołowy: nieznacznie zaznaczony.

Trzewioczaszka:
Trufla nosa: dobrze rozwinięta.
Kufa: długa, dostatecznie szeroka i mocna. Daleko, aż do wysokości oczu rozwierający się pysk.
Uzębienie: mocno rozwinięte szczęki. Zgryz nożycowy, równy i ściśle zamknięty. Idealne uzębienie 42 zęby odpowiednich kształtów, z mocnymi, dokładnie ciasno za siebie zachodzącymi kłami.
Fafle: ciasno przylegające, dobrze przykrywają żuchwę.
Oczy: Średniej wielkości, owalne, dobrze rozstawione, o przejrzystym, bystrym i przyjacielskim wyrazie, spojrzenie nie może być przenikliwe. Kolor błyszczący ciemnobrązowy, przy wszystkich kolorach sierści psa. Oczy porcelanowe, rybie lub perłowe są dopuszczalne u psów marmurkowych, ale nie pożądane.
Uszy: osadzone wysoko, skierowane nie zbyt mocno do przodu, wystarczająco, lecz nie przesadnie długie, zaokrąglone. Ruchliwe, ale przednią krawędzią przylegają do boków głowy.
SZYJA: Dostatecznie długa, muskularna, skóra podgardla dobrze przylegająca, lekko wypukły kark, swobodnie i wysoko noszona.

TUŁÓW:
Linia górna: harmonijnie przechodząca od kłębu do lekko opadającego zadu.
Kłąb: zaznaczony.
Grzbiet: od wysokiego kłębu poprzez kręgi piersiowe prosty lub lekko opadający ku tyłowi. Silnie i dobrze umięśniony.
Lędźwie: silnie umięśnione, dostatecznie długie.
Zad: szeroki, dostatecznie długi,lekko opadający.

Klatka piersiowa: wyraźnie zaznaczona rękojeść mostka, który jest tak daleko wysunięty do przodu, że z obu stron powstają lekkie wgłębienia. Klatka piersiowa widziana z przodu owalna, z góry i z boków pojemna, zapewnia dobry rozwój sercu i płucom, żebra sięgają daleko do tyłu. Przy dobrej długości i kątowaniu łopatki i ramienia, przednia kończyna widziana z boku pokrywa najniższy punkt klatki piersiowej.
Linia dolna: lekko podciągnięta.

OGON: osadzony nie za wysoko, noszony na wysokości linii grzbietu, tak, żeby stanowił jej przedłużenie. Koniec ogona (około jednej trzeciej długości) może być nieznacznie zakręcony.

KOŃCZYNY.
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Ogólnie: silnie umięśnione, widziane z przodu suche, prosto stawiane, mocna kość, łapy ustawione do przodu.
Łopatka: plastycznie umięśniona. Długa, ukośnie ustawiona, mocno przylegająca do klatki piersiowej.
Ramię: tej samej długości jak łopatka, ustawione do niej pod kątem prostym, grubokościste i dobrze umięśnione, przylega do żeber, ale swobodnie się porusza.
Łokieć: ani nie odstający, ani nie za mocno przylegający.
Przedramię: krótkie, jednak tak długie, że prześwit wynosi około jednej trzeciej wysokości psa. Możliwie proste.
Nadgarstek: stawy nadgarstkowe są ustawione nieco bliżej siebie niż stawy barkowe.
Śródręcze: widziane z przodu nie powinno być ani zbyt strome, ani rażąco wysunięte do przodu.
Łapa przednia: palce ciasno przylegające do siebie, dobrze wysklepione, silne, z krótkimi, mocnymi pazurami. Piąty palec nie pełni żadnej funkcji, jednak nie powinien być usuwany.

KOŃCZYNY TYLNE.
Ogólnie: mocno umięśnione, w dobrych proporcjach do przednich kończyn. Kolano i staw skokowy silnie katowany, kończyny tylne równoległe, ani za wąsko, ani za szeroko ustawione.
Udo: powinno być dobrej długości i mocno umięśnione.
Staw kolanowy: szeroki i silny, głęboko katowany.
Podudzie: krótkie, ustawione po kątem prostym do kości udowej, dobrze umięśnione.
Staw skokowy: mocny i dobrze kątowany.
Śródstopie: stosunkowo długie, przeciwległe do podudzia, ustawione lekko do przodu.
Łapa tylna: cztery ciasno przylegające palce, dobrze wysklepione. Stąpa całkiem oparty na silnych palcach.
RUCH: Porusza się płynnie, energicznie, z rozmachem, daleko i swobodnie wyrzucając kończyny. Podczas ruchu linia grzbietu jest stabilna. Ogon powinien stanowić harmonijne przedłużenie linii grzbietu, w ruchu noszony lekko opuszczony. Akcja przednich i tylnych kończyn równoległa.
SKÓRA: ciasno przylegająca.

OWŁOSIENIE
WŁOS KRÓTKI.
Sierść: krótka, gęsta, błyszcząca, przylegająca, mocna i twarda, bez łysin. Ogon: cienki, dokładnie pokryty włosem, ale nie za obficie. Trochę dłuższy, szczeciniaste włos na spodniej stronie ogona nie stanowi wady.
Umaszczenia.
a) jednokolorowe: rude, rudo żółte, żółte, kolory czyste lub z czarnym nalotem przesianiem). Preferowane są czyste, mocno wysycone kolory, rudo brązowe jest wyżej ceniony niż rudo żółty i rudy. Należy tu zakwalifikować także kolory ze znaczną przewagą przesiania. Niewielkie białe znaczenia są dopuszczalne w kilku małych plamkach, ale niepożądane. Nos i pazury czarne, brązowe dopuszczalne, ale niepożądane.
b) dwukolorowe: głęboki czarny lub brązowy (czekoladowy) z rdzawo brązowymi lub żółtymi podpaleniami nad oczami, po obu stronach kuty, na żuchwie, na wewnętrznych krawędziach uszu, na przedpiersiu, na kończynach, przy odbycie i około jednej trzeciej do połowy długości ogona. Nos i pazury u czarnych psów czarne, u czekoladowych brązowe lub czarne. Białe znaczenia nie są pożądane, ale małe plamki nie dyskwalifikują. Za mocno rozlane podpalanie jest niepożądane.
c) marmurkowe (tygrysie, pręgowane): tło jest zawsze ciemniejsze (czarne, rude lub szare). Pożądane są nieregularne szare lub beżowe plamy (niepożądane są duże łaty). Nie może przeważać ani ciemny ani jasny kolor. Jamniki pręgowane na rudym lub żółtym tle mają ciemniejsze pręgi. Nos i pazury jak u jedno- i dwukolorowych.
d) inne kolory: wszystkie wcześniej nie wymienione.

WŁOS SZORSTKI.
Sierść: za wyjątkiem kufy, brwi i uszu włos szorstki z podszerstkiem, przylegający na całym ciele. Na kufie wyraźnie zaznaczona broda. Krzaczaste brwi. Na uszach włos krótszy niż na całym ciele, prawie gładki. Ogon dobrze i równomiernie pokryty ciasno przylegającym włosem.
Umaszczenia: najczęściej od jasno do ciemnodziczego, inne kolory takie same jak u krótkowłosych wymienione w punktach od a. do c.

WŁOS DŁUGI.
Sierść: włos prosty, błyszczący z podszerstkiem, przylegający, na szyi i podbrzuszu przedłużony, na uszach zwisający, na kończynach tworzy jednakowej długości pióro, najdłuższy jest na ogonie gdzie tworzy pełną chorągiew. Umaszczenia: takie jak u krótkowłosych wymienione w punktach od a. do c.

WIELKOŚĆ I CIĘŻAR.
Jamniki standardowe: obwód klatki piersiowej powyżej 35 cm, górna granica ciężaru ciała ok. 9,0 kg.
Jamniki miniaturowe: obwód klatki piersiowej powyżej 30 do 35 cm, mierzonej w wieku co najmniej 15 miesięcy
Jamniki królicze: obwód klatki piersiowej do 30 cm, mierzonej w wieku co najmniej 15 miesięcy.

WADY.
Wszystkie odstępstwa od wcześniej podanych punktów stanowią błąd, którego ocena powinna być zależna od stopnia odchylenia od podanych tu norm. M3 podczas oceny nie są brane pod uwagę. Brak 2xP1 nie jest błędem. Jako błąd jest oceniany brak lxP2, kiedy poza M3 nie brakuje żadnych innych zębów. Podobnie za błąd uznawane jest odstępstwo od zgryzu nożycowego np. zgryz cęgowy.

CIĘŻKIE WADY. • Cherlawe, wysokonożne lub powłóczące tułów po ziemi.
• Inne braki uzębienia niż te wymienione jako wady.
• Oczy porcelanowe u psów o innym umaszczeniu niż marmurkowe.
• Szpiczaste i bardzo pofałdowane uszy.
• Tułów „zawieszony" pomiędzy łopatkami.
• Grzbiet karpiowaty lub łękowaty.
• Słabe lędźwie.
• Silnie przebudowany zad (zad jest wyższy niż kłąb).
• Słaba klatka piersiowa.
• Podciągnięta linia brzucha jak u chartów.
• Słabe katowanie przednich i tylnych kończyn.
• Wąskie nieumięśnione kończyny tylne.
• Postawa krowia lub beczkowata.
• Łapy wykręcone do wewnątrz lub za bardzo na zewnątrz.
• Rozstawione palce. • Poruszające się ociężale, nieporadnie, kaczym chodem. BŁĘDY OWŁOSIENIA.
Jamniki krótkowłose. • Włos za cienki, za rzadki, nie owłosione miejsca za uszami (uszy skórzaste) i inne łysiny.
• Włos za gruby i za długi.
• Szczotka na ogonie.
• Ogon nie owłosiony na całej długości lub miejscami.

Jamniki szorstkowłose. • Włos miękki, krótki lub długi.
• Długi i zmierzwiony, na całym ciele rosnący w różnych kierunkach.
• Lokowany, falujący.
• Miękki włos na głowie.
• Pióro na ogonie.
• Brak brody.
• Brak podszerstka.
• Włos krótki.

Jamniki długowłose.
• Włos jednakowej długości na całym ciele.
• Włosy falujące lub kręcące się na całym ciele.
• Brak chorągwi na ogonie.
• Brak długich włosów na uszach.
• Włos krótki.
• Wyraźny przedziałek na grzbiecie.
• Za długie włosy między palcami.

BŁĘDY DYSKWALIFIKUJĄCE.
• Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz krzyżowy.
• Źle ustawione kły żuchwy.
• Brak jednego lub więcej kłów, albo jednego lub więcej siekaczy.
• Brak innych przedtrzonowców lub trzonowców. Za wyjątkiem: wymienionych jako błędy tzn. 2xP1 ewentualnie lxP2 nie uwzględniając M3.
• Skrócona klatka piersiowa, tzn. wyrostek mieczykowaty mostka tak wygięty do wewnątrz, że skraca długość klatki piersiowej.
• Wszelkie wady ogona.
• Bardzo luźna łopatka.
• Koziniec stawów nadgarstkowych.
• Czarny kolor bez podpalania, biały kolor z lub bez podpalania. Inne kolory nie wymienione w pozycjach „umaszczenia".
• Charakter bardzo tchórzliwy lub bardzo agresywny.

Z łowów na kanapy
Krótki kurs historii jamnika
Magdalena Rykowska-Janowska
W literaturze po raz pierwszy opisano rasę jamników (Tekelrasse) w 1582 roku w niemieckim przekładzie "La Venerie" Jacquesa du Fouilloux. W półtora wieku później, w 1716 roku W. H. von Hochberg opisuje jamniki następująco: " są niewielkiego wzrostu, mają długie, cienkie ciało, nieco wykrzywione nóżki, w kolorach są szarym i czarnym". Do XVIII wieku używano różnych nazw na określenie tej grupy psów, między innymi pojawiła się nazwa "Dachshund" - i tak w ojczyźnie rasy nazywają ją do dnia dzisiejszego.

Polska nazwa jamnik nie jest tłumaczeniem niemieckiej. Dachs po niemiecku znaczy borsuk, a nazwa Dachshund przekształciła się ze słowa "Dachsbracke", jak ogólnie nazwano rasy psów gończych. Nasz jamnik kojarzy się jednoznacznie z psem norującym, pracującym pod ziemią.

W XIX wieku w Anglii zaczęto interesować się hodowlą psów i wkrótce moda ta dotarła do Niemiec. W 1860 roku Wilhelm von Daacke jako pierwszy rozpoczął świadomą i planową hodowlę jamników. Zaczął od posokowców hanowerskich - bardzo niską sukę tej rasy pokrył rudym pręgowanym psem do pasienia bydła. Potomstwo tej pary krzyżował z ciężkimi i dobrze polującymi psami gończymi, przypominającymi dzisiejsze jamniki. Nie wiadomo dokładnie, po co do tych niskich psów gończych dodano krew posokowca hanowerskiego i psa pasterskiego, ale efekt był doskonały. Taki był początek hodowli "von Daackeschen". Hodowla ta, co jest szczególnie warte uznania, była prowadzona przez trzy następne pokolenia hodowców - aż do 1981 roku!

W 1875 roku zaczął się ukazywać tygodnik "Der Hund", a w 1876 roku na jego okładce pojawiła się głowa jamnika. W czasopiśmie tym Wilhelm von Daacke opublikował wiele artykułów o hodowli i użytkowości jamników. W książce "Norowanie", która ukazała się w 1888 roku, jej autor nazwiskiem Diezel tak opisuje charakter jamnika: "Jamniki należą bezsprzecznie do najbardziej umiłowanych przedstawicieli psiego rodzaju. Są wspaniałe, delikatne i czułe, a przy tym sprytne, wierne i pojętne. W pokojach są niezwykle czyste, w zagrodzie są wiernymi, ostrymi i godnymi zaufania stróżami. Dla myśliwego jamnik jest niezastąpionym towarzyszem - z niewielkimi zastrzeżeniami jest to pies uniwersalny". Wielu współczesnych właścicieli jamników z pewnością podpisze się oburącz pod tą charakterystyką ulubionej przez nich rasy.

Po raz pierwszy na wystawie jamniki pokazały się w Berlinie w 1878 roku. Zainteresowanie hodowlą jamników było tak duże, że w 1888 roku Emil Ilgres wraz z hrabią Hahn założyli Niemiecki Klub Jamnika (Deutsche Teckel Klub). W założeniach tego klubu było popieranie hodowli jamnika, postanowiono także przyznawać raz do roku nagrodę dla najlepszego członka klubu i - co najważniejsze - założono Księgę Rodowodową. Choć może to wydać się dziwne - rodowód naszego domowego ulubieńca możemy wyprowadzić od roku 1880, tj. od jego przodków wpisanych jako pierwsze psy do Księgi Rodowodowej.

W 1891 roku na wystawie klubowej pojawiło się już 300 jamników we wszystkich odmianach włosa. Zaistniała więc konieczność ustalenia osobnych kryteriów oceny dla poszczególnych odmian szaty; zaczęto też rozróżniać i dzielić jamniki według ich masy ciała. W 1895 roku ustalono podstawowe kryteria, którymi należy kierować się przy ocenie jamników krótkowłosych, długowłosych i szostkowłosych. Podzielono też jamniki na trzy typy w zależności od ich wagi: lekki, średni i ciężki.

W tym momencie należy chyba wspomnnieć o historii powstania trzech odmian szaty jamników. Najstarsze są z pewnością jamniki krótkowłose. Jednak psy o krótkiej sierści prędko marzną w czasie zimowego polowania, a krótkie nogi jamników powodują, że biegając w zimie psy ranią sobie brzuchy. Pomyślano, że gdyby wyeliminować krótki włos, można by uzyskać idealnego psa polującego, niewrażliwego na wpływ pogody. Jamniki krzyżowano - najprawdopodobniej - z dandie dinmont terierami i psami będącymi przodkami dzisiejszych sznaucerów. Na pewno jamnik szostkowłosy poza charakterystycznym "szczotkowatym", szorstkim włosem odziedziczył po swych przodkach - terierach i pinczerach - duży temperament, ostrość i chęć do polowań. Dlatego jest - ze wszystkich ras jamników - do dnia dzisiejszego najchętniej trzymany przez myśliwych. W Polsce jeszcze dwadzieścia lat temu był nowością: znano i hodowano głównie jamniki krótkowłose. Jednakże niemieccy hodowcy już od 1901 roku wpisują jamniki szorstkowłose jako odrębną rasę do Księgi Rodowodowej Klubu Jamnika.

Jamniki długowłose, najprawdopodobniej, powstały w połowie XIX wieku ze skrzyżowania jamników krótkowłosych ze spanielami, przodkami dzisiejszych płochaczy niemieckich i muensterlanderami. Krzyżując te rasy chciano stworzyć wszechstronnego psa myśliwskiego, chętnego również do pracy w wodzie. Po swoich przodkach jamnik długowłosy odziedziczył nie tylko długi, jedwabisty włos, ale także zrównoważony, przyjazny charakter i może właśnie dlatego tak chętnie do dnia dzisiejszego trzymany jest jako pies do towarzystwa.

Stosunkowo łatwo określić, co spowodowało, że zainteresowano się wyhodowaniem jamników karłowatych (miniaturowych) i króliczych. Tak jak i uprzednio zadecydowały względy użytkowe. W końcu ubiegłego stulecia w niemieckim piśmie myśliwskim niejaki A. von Alvelsleben-Schochwitz opublikował artykuł, w którym zaproponował wyhodowanie psów do polowań na króliki. W jego rewirze łowieckim było bardzo dużo królików i do polowań na nie używano bardzo różnych ras, spełniających tylko jeden warunek - psy te musiały być bardzo małe. W końcu uznano, że najlepszy do tego celu byłby odpowiednio mały jamnik. Postanowiono wyhodować jamnika do polowań na króliki - jamnika króliczego. Wybierano i krzyżowano jak najmniejsze psy, ale hodowla była bardzo trudna, bowiem ciągle rodziły się - po niewielkich rodzicach - stosunkowo duże szczenięta. Jednakże postępy w hodowli były, bo już na początku XX wieku do jamników króliczych zaliczono psy, których obwód klatki piersiowej wynosił poniżej 36 cm, a już w 1910 roku zwiększono wymagania i były to psy mające w obwodzie co najwyżej 34 cm, a w rok później - do 32 cm.

W 1912 roku ustalono, że tylko jamniki mające poniżej 30 cm obwodu klatki piersiowej można uznać za jamniki królicze. Jest to wymóg utrzymany do dziś i nasze współczesne jamniki królicze także muszą mieścić się w tych granicach.

Z kolei te nowe rygory sprawiły, że wiele psów usunięto z hodowli. Dlatego też postanowiono stworzyć klasę ciężkich jamników króliczych, mających powyżej 30 cm obwodu klatki piersiowej. Tak powstały jamniki karłowate, o obwodzie klatki piersiowej od 30 do 35 cm. Z początku uważano, że jest to tylko etap przejściowy i że należy przez cały czas prowadzić pracę hodowlaną, mającą na celu zmniejszenie tych psów i wyhodowanie na ich podstawie jamników króliczych. Zabawne jest to, że jamniki karłowate są obecnie dużo popularniejsze niż jamniki królicze. zachowały też chyba więcej wspólnych cech - także psychicznych - z jamnikami standardowej wielkości. I choć obecnie jamniki karłowate i królicze uważa się głównie za psy do towarzystwa, to na początku powstawania tych ras zwracano dużą uwagę na ich cechy użytkowe. Nie oszczędzano ich i nie hodowano, jak obecnie, na kanapach. Polowały bardzo dzielnie, wcale nie ustępując jamnikom standardowej, pierwotnej wielkości. Wystarczy wspomnieć legendarną jamniczkę HEXE von Zoblen, która pokonała dwa stare lisy i wygrała konkursy norowania w 1909 i 1910 roku - a ważyła zaledwie 3,5 kg!

Interesujące może być dla nas, że centrum hodowli i powstania jamników karłowatych i króliczych był Śląsk - tu mieszkali główni hodowcy. To, że do stworzenia zarówno jamników miniaturowych, jak i króliczych przyczyniły się inne rasy jest tylko przypuszczeniem, ale bardzo prawdopodobnym. Niemiecki Klub Jamnika nie zezwalał na wkrzyżowywanie innych ras psów w celu zmniejszenia jamników. Jednak niektórzy hodowcy nie zgadzali się z tym kierunkiem hodowli i - bez wiedzy klubu - krzyżowali jamniki z rozmaitymi rasami terierów i pinczerów. Robili to jednak nielegalnie i dlatego tak trudno ustalić, czy na pewno i jakie rasy zostały wkrzyżowane. Chyba właśnie przez tych niezbyt uczciwych hodowców dzisiejsze jamniki królicze i karłowate straciły wiele ze swej pasji łowieckiej. Z drugiej strony - może dzięki temu zyskaliśmy wspaniałych towarzyszy i niezastąpione psy do trzymania w małych, miejskich mieszkaniach.

Jamniki należą do najmniejszych ras psów myśliwskich. Budowa ich ciała jest idealnie dostosowana do pracy w norach, a znakomity węch pozwala używać je jako tropowce i posokowce. Niektóre jamniki są zbyt samodzielne i niechętnie podporządkowują się myśliwemu. Jako norowce używane są do polowań na lisy. Najmniejsza odmiana była używana do polowań na króliki, podczas gdy największych używa się przy polowaniu na grubą zwierzynę, także czarną (dziki).

Jamniki długowłose ze względu na swoją sierść są mniej przydatne jako norowce. Używa się ich jako psów tropiących i płochaczy.

Jamniki szorstkowłose nadają się znakomicie do pracy w lesie, w polu i na terenie błotnistym, ponieważ są najbardziej odporne na wilgoć. Odznaczają się, odziedziczoną po terierach, wielką pasją myśliwską i często używane są jako dzikarze.

Trzeba przyznać, że jamniki zawojowały cały świat. Są popularne nie tylko w swojej ojczyźnie - Niemczech, całej Europie (w tym także w Anglii), dotarły również do Ameryki, a nawet Australii. Tam też wkrótce przestały być wyłącznie psami myśliwskimi i zrobiły karierę jako psy do towarzystwa.

W Anglii i Ameryce, gdzie są tak chętnie hodowane i wystawiane, stworzono dla nich osobne, różniące się nieco od niemieckich, wzorce. Podkreślono w nich to, co jest tak charakterystyczne w sylwetce jamnika - psy te są wybitnie krótkonożne, bardzo długie i znacznie cięższe od naszych psów. W Niemczech i Czechach, gdzie ciągle jeszcze duży nacisk kładzie się na cechy użytkowe, wymaga się od psów dużej sprawności fizycznej. Hodowane tam jamniki powinny być wprawdzie doskonale zbudowane, ale mieć nie aż tak krótkie nogi i długie grzbiety, by dzięki temu lepiej biegać i polować.

Trudno stwierdzić, który z kierunków hodowli jest słuszny. Nas, w każdym razie, obowiązuje wzorzec stworzony w kraju pochodzenia rasy - w Niemczech i uznany przez FCI.

Chcąc także podkreślić użytkowość jamników zastrzeżono, że warunkiem uzyskania przez psa najwyższego psiego tytułu - Międzynarodowego Championa Piękności - oprócz oceny nienagannego eksterieru (wyglądu) jest dyplom z konkursów norowania (dla jamników wielkości standardowej i karłowatych) bądź dyplom uzyskany przy pracy na śladzie (tzw. włóczka) dla jamników króliczych. Są to wymagania, którym - mimo ogromnej popularności jamników - tylko niewiele psów potrafi sprostać.

Od lat temu Międzynarodowa Federacja Kynologiczna FCI bombardowana jest przez miłośników jamników kanapowych i również od lat oczekuje się, że już wkrótce jamnik, by zostać interchampionem musiał albo zdobyć dwa CACIBy w dwóch różnych krajach i mieć zaliczone próby pracy, lub zdobyć cztery CACIBy w trzech różnych krajach.

U naszych sąsiadów, w Czechach i na Słowacji, hodowla jamników jest jeszcze trudniejsza. Warunkiem uzyskania uprawnień hodowlanych, bez względu na wielkość psa, jest zdanie prób pracy. Również w Szwecji, pragnąc zachować cechy użytkowe jamników, wprowadzono wymóg, by pies uzyskujący krajowy championat wykazał się zdolnościami myśliwskimi.

W Polsce jamnik jest jednym z bardziej popularnych psów w mieście. Chyba dlatego nie wprowadzono u nas obostrzeń związanych z hodowlą - nasze jamniki nie muszą mieć zaliczonych prób pracy, by dostać licencję hodowlaną i mieć potomstwo.

Zadziwiająca kariera jamników skłania do zastanowienia, czy są to dziś wyłącznie psy myśliwskie, czy też stały się już psami do towarzystwa. Chętnie hodowane w miastach, cenione są za swój charakter, inteligencję i niewielki wzrost. Musimy się chyba pogodzić z faktem, że jamniki hodowane są i będą jakby w dwóch kierunkach. Pierwszy reprezentują ci, którzy starają się mnożyć wyłącznie psy o wybitnych cechach użytkowych, drugi - miłośnicy tej grupy ras, hodujący je ze względu na ich wygląd i zachwycający się charakterem jamnika.

zdjęcia

[link widoczny dla zalogowanych]

jamnik krótkowłosy
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 09.05.2001.
Zastosowanie: pies myśliwski do polowań na i pod ziemią
Klasyfikacja FCI: Grupa IV - Jamniki
Objęta obowiązkiem pracy.

Krótki rys historyczny: Jamnik (nazwa oryginalna: Dachshund, Dackel lub Teckel) znany jest od Średniowiecza. Jego rodowód wywodzi się od psów gończych, które były wykorzystywane do pracy na i pod ziemią. Z tych krótkonożnych psów ukształtował się dzisiejszy jamnik, który jest wszechstronnym użytkowym psem myśliwskim. Znakomicie sprawdza się jako pies norujący, ale także jako pies gończy i tropiący. Najstarszym Klubem Jamnika jest Deutsche Teckelklub e.V. założony w 1888 r. Jamnik od lat jest hodowany w trzech odmianach wielkości (standard, miniatura i króliczy) oraz w trzech odmianach włosa (krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy).

WRAŻENIE OGÓLNE: niski, krótkonożny, o wydłużonej, ale zwartej sylwetce, bardzo dobrze umięśniony, głowa wysoko noszona z bystrym wyrazem pyska. Wyraźnie zaznaczone piętno płci. Pomimo stosunkowo długiego ciała i krótkich kończyn bardzo ruchliwy i zwinny.

PROPORCJE: Przy odstępie około 1/3 wysokości mierzonej w kłębie, od podłoża najniższego punktu klatki piersiowej, stosunek wysokości powinien harmonizować z długością tułowia w proporcjach jak l do 1,7-1,8.

ZACHOWANIE/CHARAKTER: Z natury przyjacielski, nie jest tchórzliwy, ani agresywny, o zrównoważonym temperamencie, wytrwały, obdarzony dobrym węchem, zwinny pies myśliwski.

GŁOWA: Wydłużona, widziana z góry i z boku równomiernie zwężająca się, jednak nie szpiczasta. Łuki brwiowe wyraźnie zaznaczone. Chrząstka nosa i nos długie i wąskie.
Mózgowioczaszka:
Czaszka: raczej płaska, łagodnie przechodząca w lekko wysklepiony grzbiet nosa.
Przełom czołowy: nieznacznie zaznaczony.

Trzewioczaszka:
Trufla nosa: dobrze rozwinięta.
Kufa: długa, dostatecznie szeroka i mocna. Daleko, aż do wysokości oczu rozwierający się pysk.
Uzębienie: mocno rozwinięte szczęki. Zgryz nożycowy, równy i ściśle zamknięty. Idealne uzębienie 42 zęby odpowiednich kształtów, z mocnymi, dokładnie ciasno za siebie zachodzącymi kłami.
Fafle: ciasno przylegające, dobrze przykrywają żuchwę.
Oczy: Średniej wielkości, owalne, dobrze rozstawione, o przejrzystym, bystrym i przyjacielskim wyrazie, spojrzenie nie może być przenikliwe. Kolor błyszczący ciemnobrązowy, przy wszystkich kolorach sierści psa. Oczy porcelanowe, rybie lub perłowe są dopuszczalne u psów marmurkowych, ale nie pożądane.
Uszy: osadzone wysoko, skierowane nie zbyt mocno do przodu, wystarczająco, lecz nie przesadnie długie, zaokrąglone. Ruchliwe, ale przednią krawędzią przylegają do boków głowy.
SZYJA: Dostatecznie długa, muskularna, skóra podgardla dobrze przylegająca, lekko wypukły kark, swobodnie i wysoko noszona.

TUŁÓW:
Linia górna: harmonijnie przechodząca od kłębu do lekko opadającego zadu.
Kłąb: zaznaczony.
Grzbiet: od wysokiego kłębu poprzez kręgi piersiowe prosty lub lekko opadający ku tyłowi. Silnie i dobrze umięśniony.
Lędźwie: silnie umięśnione, dostatecznie długie.
Zad: szeroki, dostatecznie długi,lekko opadający.

Klatka piersiowa: wyraźnie zaznaczona rękojeść mostka, który jest tak daleko wysunięty do przodu, że z obu stron powstają lekkie wgłębienia. Klatka piersiowa widziana z przodu owalna, z góry i z boków pojemna, zapewnia dobry rozwój sercu i płucom, żebra sięgają daleko do tyłu. Przy dobrej długości i kątowaniu łopatki i ramienia, przednia kończyna widziana z boku pokrywa najniższy punkt klatki piersiowej.
Linia dolna: lekko podciągnięta.

OGON: osadzony nie za wysoko, noszony na wysokości linii grzbietu, tak, żeby stanowił jej przedłużenie. Koniec ogona (około jednej trzeciej długości) może być nieznacznie zakręcony.

KOŃCZYNY.
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Ogólnie: silnie umięśnione, widziane z przodu suche, prosto stawiane, mocna kość, łapy ustawione do przodu.
Łopatka: plastycznie umięśniona. Długa, ukośnie ustawiona, mocno przylegająca do klatki piersiowej.
Ramię: tej samej długości jak łopatka, ustawione do niej pod kątem prostym, grubokościste i dobrze umięśnione, przylega do żeber, ale swobodnie się porusza.
Łokieć: ani nie odstający, ani nie za mocno przylegający.
Przedramię: krótkie, jednak tak długie, że prześwit wynosi około jednej trzeciej wysokości psa. Możliwie proste.
Nadgarstek: stawy nadgarstkowe są ustawione nieco bliżej siebie niż stawy barkowe.
Śródręcze: widziane z przodu nie powinno być ani zbyt strome, ani rażąco wysunięte do przodu.
Łapa przednia: palce ciasno przylegające do siebie, dobrze wysklepione, silne, z krótkimi, mocnymi pazurami. Piąty palec nie pełni żadnej funkcji, jednak nie powinien być usuwany.

KOŃCZYNY TYLNE.
Ogólnie: mocno umięśnione, w dobrych proporcjach do przednich kończyn. Kolano i staw skokowy silnie katowany, kończyny tylne równoległe, ani za wąsko, ani za szeroko ustawione.
Udo: powinno być dobrej długości i mocno umięśnione.
Staw kolanowy: szeroki i silny, głęboko katowany.
Podudzie: krótkie, ustawione po kątem prostym do kości udowej, dobrze umięśnione.
Staw skokowy: mocny i dobrze kątowany.
Śródstopie: stosunkowo długie, przeciwległe do podudzia, ustawione lekko do przodu.
Łapa tylna: cztery ciasno przylegające palce, dobrze wysklepione. Stąpa całkiem oparty na silnych palcach.
RUCH: Porusza się płynnie, energicznie, z rozmachem, daleko i swobodnie wyrzucając kończyny. Podczas ruchu linia grzbietu jest stabilna. Ogon powinien stanowić harmonijne przedłużenie linii grzbietu, w ruchu noszony lekko opuszczony. Akcja przednich i tylnych kończyn równoległa.
SKÓRA: ciasno przylegająca.

OWŁOSIENIE
WŁOS KRÓTKI.
Sierść: krótka, gęsta, błyszcząca, przylegająca, mocna i twarda, bez łysin. Ogon: cienki, dokładnie pokryty włosem, ale nie za obficie. Trochę dłuższy, szczeciniaste włos na spodniej stronie ogona nie stanowi wady.
Umaszczenia.
a) jednokolorowe: rude, rudo żółte, żółte, kolory czyste lub z czarnym nalotem przesianiem). Preferowane są czyste, mocno wysycone kolory, rudo brązowe jest wyżej ceniony niż rudo żółty i rudy. Należy tu zakwalifikować także kolory ze znaczną przewagą przesiania. Niewielkie białe znaczenia są dopuszczalne w kilku małych plamkach, ale niepożądane. Nos i pazury czarne, brązowe dopuszczalne, ale niepożądane.
b) dwukolorowe: głęboki czarny lub brązowy (czekoladowy) z rdzawo brązowymi lub żółtymi podpaleniami nad oczami, po obu stronach kuty, na żuchwie, na wewnętrznych krawędziach uszu, na przedpiersiu, na kończynach, przy odbycie i około jednej trzeciej do połowy długości ogona. Nos i pazury u czarnych psów czarne, u czekoladowych brązowe lub czarne. Białe znaczenia nie są pożądane, ale małe plamki nie dyskwalifikują. Za mocno rozlane podpalanie jest niepożądane.
c) marmurkowe (tygrysie, pręgowane): tło jest zawsze ciemniejsze (czarne, rude lub szare). Pożądane są nieregularne szare lub beżowe plamy (niepożądane są duże łaty). Nie może przeważać ani ciemny ani jasny kolor. Jamniki pręgowane na rudym lub żółtym tle mają ciemniejsze pręgi. Nos i pazury jak u jedno- i dwukolorowych.
d) inne kolory: wszystkie wcześniej nie wymienione.

WŁOS SZORSTKI.
Sierść: za wyjątkiem kufy, brwi i uszu włos szorstki z podszerstkiem, przylegający na całym ciele. Na kufie wyraźnie zaznaczona broda. Krzaczaste brwi. Na uszach włos krótszy niż na całym ciele, prawie gładki. Ogon dobrze i równomiernie pokryty ciasno przylegającym włosem.
Umaszczenia: najczęściej od jasno do ciemnodziczego, inne kolory takie same jak u krótkowłosych wymienione w punktach od a. do c.

WŁOS DŁUGI.
Sierść: włos prosty, błyszczący z podszerstkiem, przylegający, na szyi i podbrzuszu przedłużony, na uszach zwisający, na kończynach tworzy jednakowej długości pióro, najdłuższy jest na ogonie gdzie tworzy pełną chorągiew. Umaszczenia: takie jak u krótkowłosych wymienione w punktach od a. do c.

WIELKOŚĆ I CIĘŻAR.
Jamniki standardowe: obwód klatki piersiowej powyżej 35 cm, górna granica ciężaru ciała ok. 9,0 kg.
Jamniki miniaturowe: obwód klatki piersiowej powyżej 30 do 35 cm, mierzonej w wieku co najmniej 15 miesięcy
Jamniki królicze: obwód klatki piersiowej do 30 cm, mierzonej w wieku co najmniej 15 miesięcy.

WADY.
Wszystkie odstępstwa od wcześniej podanych punktów stanowią błąd, którego ocena powinna być zależna od stopnia odchylenia od podanych tu norm. M3 podczas oceny nie są brane pod uwagę. Brak 2xP1 nie jest błędem. Jako błąd jest oceniany brak lxP2, kiedy poza M3 nie brakuje żadnych innych zębów. Podobnie za błąd uznawane jest odstępstwo od zgryzu nożycowego np. zgryz cęgowy.

CIĘŻKIE WADY. • Cherlawe, wysokonożne lub powłóczące tułów po ziemi.
• Inne braki uzębienia niż te wymienione jako wady.
• Oczy porcelanowe u psów o innym umaszczeniu niż marmurkowe.
• Szpiczaste i bardzo pofałdowane uszy.
• Tułów „zawieszony" pomiędzy łopatkami.
• Grzbiet karpiowaty lub łękowaty.
• Słabe lędźwie.
• Silnie przebudowany zad (zad jest wyższy niż kłąb).
• Słaba klatka piersiowa.
• Podciągnięta linia brzucha jak u chartów.
• Słabe katowanie przednich i tylnych kończyn.
• Wąskie nieumięśnione kończyny tylne.
• Postawa krowia lub beczkowata.
• Łapy wykręcone do wewnątrz lub za bardzo na zewnątrz.
• Rozstawione palce. • Poruszające się ociężale, nieporadnie, kaczym chodem. BŁĘDY OWŁOSIENIA.
Jamniki krótkowłose. • Włos za cienki, za rzadki, nie owłosione miejsca za uszami (uszy skórzaste) i inne łysiny.
• Włos za gruby i za długi.
• Szczotka na ogonie.
• Ogon nie owłosiony na całej długości lub miejscami.

Jamniki szorstkowłose. • Włos miękki, krótki lub długi.
• Długi i zmierzwiony, na całym ciele rosnący w różnych kierunkach.
• Lokowany, falujący.
• Miękki włos na głowie.
• Pióro na ogonie.
• Brak brody.
• Brak podszerstka.
• Włos krótki.

Jamniki długowłose.
• Włos jednakowej długości na całym ciele.
• Włosy falujące lub kręcące się na całym ciele.
• Brak chorągwi na ogonie.
• Brak długich włosów na uszach.
• Włos krótki.
• Wyraźny przedziałek na grzbiecie.
• Za długie włosy między palcami.

BŁĘDY DYSKWALIFIKUJĄCE.
• Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz krzyżowy.
• Źle ustawione kły żuchwy.
• Brak jednego lub więcej kłów, albo jednego lub więcej siekaczy.
• Brak innych przedtrzonowców lub trzonowców. Za wyjątkiem: wymienionych jako błędy tzn. 2xP1 ewentualnie lxP2 nie uwzględniając M3.
• Skrócona klatka piersiowa, tzn. wyrostek mieczykowaty mostka tak wygięty do wewnątrz, że skraca długość klatki piersiowej.
• Wszelkie wady ogona.
• Bardzo luźna łopatka.
• Koziniec stawów nadgarstkowych.
• Czarny kolor bez podpalania, biały kolor z lub bez podpalania. Inne kolory nie wymienione w pozycjach „umaszczenia".
• Charakter bardzo tchórzliwy lub bardzo agresywny.

Jamnik krótkowłosy w pigułce
Jamnik - dawniej zwany w Polsce taksem - znany jest od co najmniej czasów Średniowiecza.
OPIS

Zarówno w Egipcie, jak w południowej Francji naukowcy okryli starodawne ślady psów, niezmiernie przypominających sylwetką jamniki. Czy jednak naprawdę byli to przodkowie dzisiejszych psów, tego nie sposób wykazać.
Wydłużone ciało
Krótkie nogi
Wąska, ładnie rzeźbiona głowa
Wiszące uszy
Ogon noszony raczej nisko
Krótki, gęsty, błyszczący włos
Wysokość w kłębie: 17 do 25 cm
Przybliżona waga: około 3 kg dla jamników króliczych, 4 kg dla miniaturowych., 6,5 do 9 kg dla jamników standardowych.
Przeciętna długość życia: 12 do 15 lat

Ten niewysoki pies jest wciąż ogromnie popularny.

Najstarsza rasa miniaturowa?
Jak świadczą dane z wykopalisk archeologicznych, krótkonogie psy występowały już w bardzo odległej przeszłości. W pewnej jaskini koło Vence we Francji odkryto malowidła przedstawiające psy o wydłużonym tułowiu i krótkich kończynach. Rzeźba, którą odkryto podczas wykopalisk w Egipcie, ukazuje faraona Tuthmosisa III z psem podobnym do jamnika u stóp (Tuthmosis panował około 1500 roku przed naszą erą). Ale czy ktokolwiek mógłby z czystym sumieniem zaręczyć, ze istnieje jakakolwiek więź, łącząca owe psy z dzisiejszym, spotykanym co krok pieskiem o długim tułowiu, krótkich nóżkach i długich uszach? A może krótkonożność jest raczej anomalią, mutacją utrwaloną celowo przez ludzi, niezależnie od siebie w różnych miejscach i rozmaitych epokach? Jest wiele teorii i wiele opinii na temat tego, kiedy w zasadzie powstały jamniki.

Myśliwy na borsuki
I znów, jak zwykle, nic nie wiadomo na pewno - jedynie tyle, że już w Średniowieczu polowano z jamnikami. Ich niecodzienna budowa ciała - nisko zawieszony tułów, długa wąska kufa - doskonale nadawała się do wyciągania zwierzyny z nor. Hodowcy, zwłaszcza niemieccy, przez wiele pokoleń podporządkowywali hodowle tych psów surowym kryteriom, mającym utrwalać typ budowy, szczególnie przydatnej przy polowaniu na borsuki. W efekcie zwierzę to dało nazwę całej rasie psów, zwanych po niemiecku "Dachshund", psy na borsuki. W Polsce utrwaliła się nazwa 'jamnik', wskazująca także niedwuznacznie, do czego owe psy miały służyć - do wchodzenia do jam zwierza i wyciągania go stamtąd lub wypłaszania wprost pod lufy myśliwca. Pierwsze jamniki były jednak znacznie cięższe i mocniej zbudowane niż dzisiejsi przedstawiciele tej rasy - choć na przykład w Stanach Zjednoczonych do dziś nie ma górnej granicy wzrostu ani, przede wszystkim, wagi psa.

Jamnicza gorączka
W XIX wieku angielska królowa Wiktoria, będąca zapaloną miłośniczka psów najróżniejszych ras, straciła zupełnie głowę dla 'miłych, niedużych kiełbasek na czterech nóżkach", jak mawiała o jamnikach. To jej zawdzięczamy wprowadzenie tej rasy na Wyspy Brytyjskie i popularyzację jej wśród Brytyjczyków, którzy dotychczas do polowania na lisa czy borsuka używali raczej swych rodzimych terierów, uważając - i słusznie - jamnika za psa niemieckiego. Francuzi z kolei przyjęli do wiadomości istnienie rodowodowych jamników dopiero w 1900 roku, dopuszczając je do swoich wystaw. Pierwszy niemiecki klub jamnika powstał w 1888 roku, przyjmując roboczy wzorzec rasy, kilkukrotnie później modyfikowany i poprawiany (ostatni raz w maju 2001 roku). Pierwszy międzynarodowy wzorzec jamnika przyjęty został w 1925 roku, a w 1947 rozdzielono jedna dotychczas rasę na trzy oddzielne, różniące się długością włosa (jamnik krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy). W latach sześćdziesiątych XX wieku rasa przezywała w Europie szczyt popularności (najczęściej spotykano wówczas jamniki krótkowłose), ponownie gorączka ogarnęła nasz kontynent w latach 80., kiedy to zapanowała moda na jamniki szorstkowłose. W Polsce najpopularniejsze były wówczas jamniki miniaturowe i królicze, wyraźnie mniejsze od pierwotnej, standardowej wielkości.

Dla każdego coś miłego
Większość jamników jest wprawdzie jednokolorowa, ruda, ale powinniśmy pamietac także, ze istnieje wiele odmian barwnych. Jamniki mogą zatem być jednokolorowe - rude, piaskowe, z czarnym przesianiem lub bez, dwubarwne - czarne podpalane, brązowe, czekoladowe, a także łaciate (blue merle), z białymi lub czarnymi piętnami na ciele. Przy jamnikach łaciatych przeważać musi zawsze ciemny kolor tła (czarny, rudy) a białe łaty musza być rozłożone niesymetrycznie. Istnieją także jamniki pręgowane, zwane tygrysimi, gdy na rudym tle widoczne są ciemnobrązowe lub czarne pręgi - choć to prawdziwa rzadkość! Gdy uwzględnić, że mam jeszcze trzy rodzaje długości włosa, a w każdej z nich - trzy wielkości, to przyznać trzeba, ze każdy miłośnik jamników znajdzie coś dla siebie...

CHARAKTER
Mówisz, że nie lubisz psów? Jamnik szybko Cię do nich przekona!

Plusy:
Inteligentny
Pobudliwy
Wierny
Komiczny
Bystry obserwator
Silna intuicja
Sprytny
Odważny
Łatwo dostosowujący się do człowieka
Minusy
Bywa bardzo uparty
Zaborczy

W zapale walki jest odważniejszy, niż można by przypuszczać.
Krótkowłosy jamnik nie nadaje się na psa dla leniwego domatora. Choć dziś coraz rzadziej chodzi na polowania, to nadal tkwi w nim pasja poszukiwacza przygód i nieustraszonego odkrywcy. Nawet niewielki spacer może być dla niego źródłem intrygujących przeżyć, gdyż za każdym razem pies odkrywa coś nowego. Po prostu nie umie się nudzić! Jego silny temperament trzeba nieco przyhamować, by nie lekceważył poleceń.
To urodzony komik i artysta, uwielbiający skupiać na sobie uwagę całego otoczenia i starający się zadziwić wszystkich swymi przemyślnymi sztuczkami. Zdarza mu się przy tym całkiem solidnie narozrabiać, ale nie sposób się na niego długo gniewać - jego prześmieszne miny, potrafiące udawać i żal, i skruchę, i łobuzerską radość, sprawiają, że nikt nie chowa w sercu urazy wobec jamnika. I ten łobuz doskonale o tym wie..
Sympatyczny mały clown jest pełen najdziwniejszych pomysłów i pełen energii, a na dodatek zazwyczaj jest stale w doskonałym humorze. Szybko zorientuje się, że człowiek lubi, gdy jamnik się wygłupia i potrafi za to nagrodzić psa jakimś smakołykiem, stąd nie zdziwmy się, gdy nasz 'jamnior' będzie z zapałem szukał naszych kapci, które przed chwila sam gdzieś schował... Ich miły charakter czyni z nich zazwyczaj miłych kompanów także i dla innych zwierząt domowych - nie rzadkością były przypadki, kiedy suczka jamniczka odchowała cały miot królików; a to tym większa sztuka, jeśli będziemy pamiętać, że jamnik jest psem myśliwskim! Jeśli macie państwo w domu więcej niż jednego psa, to musicie pamiętać, że bardzo ważna rzeczą jest ich wzajemna hierarchia. Psy tak pełne temperamentu jak jamniki muszą zdawać sobie sprawę z tego, że je także obowiązują pewne rygory...

Żywy spryt
Każda z dziewięciu odmian (a właściwie - dziewięciu ras!) jamników różni się od siebie nieco psychicznie, ale niewątpliwie jamniki krótkowłose są wśród nich najwspanialszymi aktorami. Jeśli jakimś krótkowłosy jamnik będzie miał chrapkę na kawałek ciasteczka, to doskonale wie, jak najskuteczniej o nie poprosić i jak je wyżebrać. Także i przy mniejszych (a nawet większych!) grzeszkach wie, jak najszybciej przebłagać właściciela. Jego repertuar min i gestów jest wprost niewyczerpany, a większość z nich jest bardzo skuteczna. Mały łobuz doskonale wie, jak zwrócić na siebie uwagę człowieka, by uzyskać przebaczenie lub osiągnąć zamierzony cel.

Bardzo zaborczy
W początkach swej kariery jako pies do towarzystwa jamnik był trzymany przede wszystkim przez myśliwych. Odwaga, wytrzymałość i dość rozrywkowy charakter szybko uczyniły zeń mistrza w jego fachu. Nic dziwnego, że przy tak rozlicznych zaletach można mu było wybaczyć parę małych słabostek, takich choćby jak to, ze jamnik krótkowłosy dość nieufnie traktuje obcych. Jest bardzo przywiązany do swego pana czy pani i nie umie się wprost pogodzić z tym , ze miałby się nimi z kimkolwiek dzielić. Niektóre psy są na dodatek jeszcze dość uparte.

Serdeczny i miły - ale czasami bywa także krnąbrny i uparty.

Nie ma najmniejszych wątpliwości - czworonożny komik błyskawicznie awansuje na pozycje ulubieńca wszystkich dzieci. Kto miałby tyle nowych pomysłów co on, komu przypadną do gustu coraz to nowe, i coraz bardziej zwariowane zabawy? Jamnik także z reguły przepada za dziećmi (zwłaszcza jeśli był z nimi wychowany) i w razie potrzeby może być całkiem sprawnym obrońcą! Jeśli jednak ma ochotę na chwileczkę spokoju, to uwaga - za narastającym mruczeniem nadchodzi warczenie, a za nim mogą pójść w ruch zęby! Jamnik nie ma specjalnie instynktu opiekuńczego i nie ma oporów przed wymuszeniem na dzieciach szacunku. Na szczęście lekki klaps w pupę psa z reguły przywołuje go do porządku - ale nie może być to kara wymierzona przez dziecko, bo z nią jamnik się nie pogodzi!

Specjalności łowieckie
Jamnik krótkowłosy, podobnie jak jego szorstkowłosy brat, słynie z rozlicznych talentów myśliwskich. Jego koronnym atutem jest tu niewiarygodnie krótkonożna budowa, która zezwala mu na zapuszczenie się na lisem czy borsukiem w ich wąskie jamy i przytrzymanie zwierzyny do czasu nadejścia myśliwego. Przy innych rodzajach polowania, jamnik, doskonale nadaje się na psa tropiącego, który potrafi po śladzie dojść postrzeloną czy tylko poderwaną zwierzynę. Myśliwi twierdzą, że przy polowaniu na dziki krótkie nóżki jamnika są dodatkową zaletą - dzik nie może sięgnąć psa gwizdem czy szablami 'od spodu', rozrywając brzuch... Jamniki królicze używane były przede wszystkim do polowania na zające, przy czym bywają one dużo mniejsze od potencjalnej zdobyczy, stąd często łowy kończą się w norze szaraka, gdzie bezskutecznie szuka on ratunku przed psem.

Idealny właściciel
Jeśli ktoś z państwa zastanawia się nad prawieniem sobie takiego zwierzaka, powinien przede wszystkim zastanowić się czy naprawdę lubi długie spacery wśród pól i lasów. Jamnik uwielbia myszkowanie w zaroślach i traktuje każdy spacer jak odkrywczą wyprawę. Choć trudno o tym sądzić, spoglądając na jego komiczna sylwetkę, to jednak w głębi ducha tkwi w nim silny instynkt myśliwski. Choć jamniki generalnie łatwo godzą się na życie w mieście, to jednak każda wyprawa do lasu jest wielkim świętem. Dla takiego psiaka idealny byłby dom z dużym ogrodem (uwaga, kopie doły!)
Mieszkacie państwo sami i nie tęsknicie do kontaktów z otoczeniem? Być może właśnie jamnik będzie idealnym psem dla Państwa, gdyż psy te ubóstwiają ponad wszystko swego pana czy panią. Wystrzegajcie się jednak dość powszechnego błędu, polegającego na pozwalaniu jamnikowi na wszystko - źle wychowany pies tej rasy potrafi doprowadzić i właściciela, i otoczenie do białej gorączki! Wychowanie należy rozpocząć stosunkowo wcześnie, i przede wszystkim określić psu - i sobie! - granice, których nie wolno czworonogowi przekraczać. Oczywiście, w miarę zżywania się ze sobą, dozwolicie Państwo swemu ulubieńcowi na więcej, ale przynajmniej na początku powinniście być dość konsekwentni i na przykład nie pozwalać psu spać w łóżku. Niech sypia na swym posłaniu, z którego będzie mógł obserwować cały dom.
Jeździcie państwo na polowania? Wasz jamnik będzie tym zachwycony! Pies o tak wielkiej zdolności przystosowania się do wymagań człowieka potrafi pogodzić się z rozmaitymi stylami życia, i na szczęście nie wymaga koniecznie codziennie kilku godzin ruchu - ale codzienne spacery i dłuższa wyprawa w weekend to absolutne minimum.
Nie dopuszczajcie państwo do rozwoju zachowań agresywnych u swego jamnika i wiele się z nim bawcie - bardzo mu zależy na życiu aktywnym i radosnym!

Należy:
Być surowym, jeśli trzeba.
Często wychodzić z nim 'na siusiu'.
Ufać jego inteligencji
Jeśli mieszkamy w mieście - nie rozwijać w psie instynktu myśliwskiego
Zapewnić mu jego własne, miłe posłanie

Nie wolno:
Poddawać się jego humorom.
Nie doceniać go.
Zezwalać mu na coś, czego wczoraj zabranialiśmy.
Pozwalać mu bronić swego 'terytorium' przed właścicielem.

ŻYCIE CODZIENNE
Ten mały żarłok musi przestrzegać diety - inaczej szybko zmieni się w parówkę na czterech nogach!

Co należy wiedzieć:
Gdy przyjdzie do domu, myszy wyniosą się czym prędzej
Poluje zawzięcie - także na muchy i motyle
Zadowoli się nawet niewielkim mieszkaniem
Co najmniej trzy razy dziennie wychodzimy na siusiu
Łatwo 'nabiera ciała'
Słaby punkt - kręgosłup
Minimalne potrzeby pielęgnacyjne
Niektóre psy są dość szczekliwe
Umiarkowane koszty utrzymania
Niezbyt drogi

Piąte piętro bez windy? Jego grzbiet długo tego nie wytrzyma!
Niektóre z jamników krótkowłosych wraz z wiekiem zaczynają mieć kłopoty z kręgosłupem, zwłaszcza z wypadającym dyskiem międzykręgowym, ale większość psów tej rasy dożywa późnego wieku w pełnym zdrowiu. Pomimo niewielkich rozmiarów rasa ta jest dość odporna na wszelkie choroby i zdecydowanie długowieczna. Czy to w mieście, czy na wsi jamnik wszędzie będzie czuł się u siebie!

Zawsze razem
Właściciele mniejszych jamników - miniaturowych czy króliczych - mogą śmiało wszędzie wybrać się ze swym czworonożnym przyjacielem. Ich niewielkie rozmiary są tu prawdziwym atutem, gdyż nie ma najmniejszego kłopotu z wzięciem takiej miniaturki do samochodu, do koszyka na rowerze, a i właściciele sklepów czy restauracji nie będą mieli nic przeciwko maleńkiemu klientowi. Może nawet i szef pozwoli zabrać go od czasu do czasu do pracy...

Warunki życia
Mieszkanie w mieście nie stanowi dla jamnika szczególnego problemu. Pamiętajmy tylko, ze przekonanie, ze pies o małych nóżkach potrzebuje mało ruchu jest absolutnie błędne! Trzy a może nawet cztery spacery codziennie to absolutne minimum. Jamnik musi się ruszać, a nawet zmęczyć, bo inaczej będzie niezadowolony z życia i nieco chmurny, a nawet złośliwy... Szczególnie mile widziany byłby tu duży ogród, w którym pies mógłby dać upust swemu instynktowi myśliwskiemu. Warto czasami poobserwować przez okno, jak ten mały psiak starannie czyści ogród z wszystkich gryzoni i szkodników: myszy, szczury czy krety nie mają najmniejszych szans! Pies pochłonięty swym zajęciem zapomni o jedzeniu, spaniu czy powrocie do domu. Ale nie zdziwcie się Państwo, jeśli któregoś dnia równie zapamiętale, z radosnym szczekaniem będzie gonił motyle!

Żywienie
Jamnik potrzebuje jedzenia dobrego, ale w ilościach odpowiadających jego niewielkim rozmiarom. Nadwaga jest jednym z najgroźniejszych schorzeń trapiących jamniki, zwłaszcza te, które zamieniły przyjemności polowania na ciepłą kanapę. Niestety, jamnik nie zna granic, i jak rzadko która rasa przepada za smakołykami, podgryzkami czy kawałeczkiem ciasta... Po prostu nie umie się im oprzeć, za to doskonale umie wdrapać się na stół, by samemu się poczęstować. Pamiętajmy o tym i sprzątajmy pokusy ze stołu, a przede wszystkim nie dajmy się zwieść błagalnemu spojrzeniu jamnika! Jamnik króliczy nie powinien dostawać więcej niż 100 gramów jedzenia dziennie, jamnik miniaturowy - 120 do 140 gramów, a największy jamnik standardowy - 270 do 300 gramów dziennie. Jako źródło białka najbardziej oczywiście polecane jest mięso (około 15 gramów na kilogram wagi ciała psa dziennie), ale równie dobrze w tej roli sprawdza się ryba morska czy biały chudy ser. Jeśli nasz jamnik przybrał zbytnio na wadze, to ograniczmy mu rację ryżu czy makaronu, a zwiększmy dawkę surowych czy gotowanych warzyw.

Zdrowie
Największym problemem tej rasy jest tzw. dyskopatia, objawiająca się w stanach lekkich ledwo zauważalnym powłóczeniem tyłu, a w najcięższych przypadkach związana z całkowitą utratą władzy w tylnych kończynach. Wcześnie zauważone objawy (choroba ma zazwyczaj charakter narastający) pozwalają mieć nadzieję na wyleczenie, ale zaniedbane... Krótkie nogi i długi, bardzo długi kręgosłup jamnika predestynują go do takich schorzeń, ale na szczęście można im - w pewnym stopniu - zapobiegać. Chodzi tu z jednej strony o utrzymywanie psa w 'lekkiej' formie, by nie obciążać zbytnio kręgosłupa, z drugiej - dbanie o sprawność ruchową zwierzaka, przydającą kręgosłupowi elastyczności. Nie należy także zachęcać psa do stawania słupka, a przede wszystkim nie zezwalać mu na chodzenie (a zwłaszcza schodzenie) po schodach.

Pielęgnacja
Zgryz jamnika ma niebywała skłonność do pokrywania się kamieniem nazębnym, z którym właściwie trzeba walczyć przez całe życie. Oprócz mycia zębów specjalnymi pastami warto zadbać o to, by nasz jamnik miał co jakiś czas coś do gryzienia i żucia - nie muszą to być specjalne kości czyszczące, równie dobre będzie suszone wędzone ucho wołowe. Z krótkim, aksamitnym włosem jamnika na szczęście nie ma dużo pracy, a okresowe szczotkowanie ma na celu jedynie usunięcie martwych włosów.

Kwestia mody
Jamnik jest swoistym klasykiem wśród psów, powszechnie znanym i powszechnie lubianym. Na dodatek różnorodność wyglądów i charakterów poszczególnych ras sprawia, że każdy znajdzie tu coś dla siebie. Jamnik krótkowłosy, niewątpliwie najstarszy i 'pierwotny' typ jamnika, był w Europie szczególnie popularny w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku, kiedy to najbardziej poszukiwane były jamniki standardowe i - nie wiedzieć czemu - czarne podpalane. W 1965 roku w kraju pochodzenia - w Niemczech - stanowiły blisko trzy czwarte wszystkich zarejestrowanych jamników! Później wahadło wychyliło się w strone jamników szorstkowłosych, ale teraz krótkowłose, najstarsze, najżywsze i najbardziej eleganckie z 'jamniorów' wracają do łask.

Czy to prawda, że...

...dopuszczalne są także jamniki idealnie czarne?
Nieprawda. Wzorzec dopuszcza jamniki czarne podpalane, nie zgadzając się na idealną czerń, choć podpalanie może być zupełnie symboliczne.

...wszelkie błędy zgryzu w tej rasie karcone są ze szczególną surowością?
Prawda. Dla wielu sędziów i miłośników rasy, jamnik jest przede wszystkim psem użytkowym, myśliwskim i polującym, a w tej roli prawidłowy, głęboki nożycowy zgryz jest niezbędny. Równie ważne jest, by pies maił wszystkie, 42 zęby, choć tu wzorzec dopuszcza już pewne, ściśle określone, braki zębów.

...jamnik krótkowłosy kiepsko znosi chłód i wilgoć?
Prawda. Psy te są bardzo wrażliwe na wszelkie zmiany pogody. Szczególnie uważać tu trzeba na młode psy, do roku, i na psy starsze, sześcioletnie i starsze. Posłanie psa powinno być starannie wybrane tak, by nie psy nie groziły przeciągi, a po każdym deszczowym spacerze trzeba psa starannie wytrzeć.

zdjęcia :

[link widoczny dla zalogowanych]

jamnik szorstkowłosy

Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 09.05.2001.
Zastosowanie: pies myśliwski do polowań na i pod ziemią
Klasyfikacja FCI: Grupa IV - Jamniki
Objęta obowiązkiem pracy.

Krótki rys historyczny: Jamnik (nazwa oryginalna: Dachshund, Dackel lub Teckel) znany jest od Średniowiecza. Jego rodowód wywodzi się od psów gończych, które były wykorzystywane do pracy na i pod ziemią. Z tych krótkonożnych psów ukształtował się dzisiejszy jamnik, który jest wszechstronnym użytkowym psem myśliwskim. Znakomicie sprawdza się jako pies norujący, ale także jako pies gończy i tropiący. Najstarszym Klubem Jamnika jest Deutsche Teckelklub e.V. założony w 1888 r. Jamnik od lat jest hodowany w trzech odmianach wielkości (standard, miniatura i króliczy) oraz w trzech odmianach włosa (krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy).

WRAŻENIE OGÓLNE: niski, krótkonożny, o wydłużonej, ale zwartej sylwetce, bardzo dobrze umięśniony, głowa wysoko noszona z bystrym wyrazem pyska. Wyraźnie zaznaczone piętno płci. Pomimo stosunkowo długiego ciała i krótkich kończyn bardzo ruchliwy i zwinny.

PROPORCJE: Przy odstępie około 1/3 wysokości mierzonej w kłębie, od podłoża najniższego punktu klatki piersiowej, stosunek wysokości powinien harmonizować z długością tułowia w proporcjach jak l do 1,7-1,8.

ZACHOWANIE/CHARAKTER: Z natury przyjacielski, nie jest tchórzliwy, ani agresywny, o zrównoważonym temperamencie, wytrwały, obdarzony dobrym węchem, zwinny pies myśliwski.

GŁOWA: Wydłużona, widziana z góry i z boku równomiernie zwężająca się, jednak nie szpiczasta. Łuki brwiowe wyraźnie zaznaczone. Chrząstka nosa i nos długie i wąskie.
Mózgowioczaszka:
Czaszka: raczej płaska, łagodnie przechodząca w lekko wysklepiony grzbiet nosa.
Przełom czołowy: nieznacznie zaznaczony.

Trzewioczaszka:
Trufla nosa: dobrze rozwinięta.
Kufa: długa, dostatecznie szeroka i mocna. Daleko, aż do wysokości oczu rozwierający się pysk.
Uzębienie: mocno rozwinięte szczęki. Zgryz nożycowy, równy i ściśle zamknięty. Idealne uzębienie 42 zęby odpowiednich kształtów, z mocnymi, dokładnie ciasno za siebie zachodzącymi kłami.
Fafle: ciasno przylegające, dobrze przykrywają żuchwę.
Oczy: Średniej wielkości, owalne, dobrze rozstawione, o przejrzystym, bystrym i przyjacielskim wyrazie, spojrzenie nie może być przenikliwe. Kolor błyszczący ciemnobrązowy, przy wszystkich kolorach sierści psa. Oczy porcelanowe, rybie lub perłowe są dopuszczalne u psów marmurkowych, ale nie pożądane.
Uszy: osadzone wysoko, skierowane nie zbyt mocno do przodu, wystarczająco, lecz nie przesadnie długie, zaokrąglone. Ruchliwe, ale przednią krawędzią przylegają do boków głowy.
SZYJA: Dostatecznie długa, muskularna, skóra podgardla dobrze przylegająca, lekko wypukły kark, swobodnie i wysoko noszona.

TUŁÓW:
Linia górna: harmonijnie przechodząca od kłębu do lekko opadającego zadu.
Kłąb: zaznaczony.
Grzbiet: od wysokiego kłębu poprzez kręgi piersiowe prosty lub lekko opadający ku tyłowi. Silnie i dobrze umięśniony.
Lędźwie: silnie umięśnione, dostatecznie długie.
Zad: szeroki, dostatecznie długi,lekko opadający.

Klatka piersiowa: wyraźnie zaznaczona rękojeść mostka, który jest tak daleko wysunięty do przodu, że z obu stron powstają lekkie wgłębienia. Klatka piersiowa widziana z przodu owalna, z góry i z boków pojemna, zapewnia dobry rozwój sercu i płucom, żebra sięgają daleko do tyłu. Przy dobrej długości i kątowaniu łopatki i ramienia, przednia kończyna widziana z boku pokrywa najniższy punkt klatki piersiowej.
Linia dolna: lekko podciągnięta.

OGON: osadzony nie za wysoko, noszony na wysokości linii grzbietu, tak, żeby stanowił jej przedłużenie. Koniec ogona (około jednej trzeciej długości) może być nieznacznie zakręcony.

KOŃCZYNY.
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Ogólnie: silnie umięśnione, widziane z przodu suche, prosto stawiane, mocna kość, łapy ustawione do przodu.
Łopatka: plastycznie umięśniona. Długa, ukośnie ustawiona, mocno przylegająca do klatki piersiowej.
Ramię: tej samej długości jak łopatka, ustawione do niej pod kątem prostym, grubokościste i dobrze umięśnione, przylega do żeber, ale swobodnie się porusza.
Łokieć: ani nie odstający, ani nie za mocno przylegający.
Przedramię: krótkie, jednak tak długie, że prześwit wynosi około jednej trzeciej wysokości psa. Możliwie proste.
Nadgarstek: stawy nadgarstkowe są ustawione nieco bliżej siebie niż stawy barkowe.
Śródręcze: widziane z przodu nie powinno być ani zbyt strome, ani rażąco wysunięte do przodu.
Łapa przednia: palce ciasno przylegające do siebie, dobrze wysklepione, silne, z krótkimi, mocnymi pazurami. Piąty palec nie pełni żadnej funkcji, jednak nie powinien być usuwany.

KOŃCZYNY TYLNE.
Ogólnie: mocno umięśnione, w dobrych proporcjach do przednich kończyn. Kolano i staw skokowy silnie katowany, kończyny tylne równoległe, ani za wąsko, ani za szeroko ustawione.
Udo: powinno być dobrej długości i mocno umięśnione.
Staw kolanowy: szeroki i silny, głęboko katowany.
Podudzie: krótkie, ustawione po kątem prostym do kości udowej, dobrze umięśnione.
Staw skokowy: mocny i dobrze kątowany.
Śródstopie: stosunkowo długie, przeciwległe do podudzia, ustawione lekko do przodu.
Łapa tylna: cztery ciasno przylegające palce, dobrze wysklepione. Stąpa całkiem oparty na silnych palcach.
RUCH: Porusza się płynnie, energicznie, z rozmachem, daleko i swobodnie wyrzucając kończyny. Podczas ruchu linia grzbietu jest stabilna. Ogon powinien stanowić harmonijne przedłużenie linii grzbietu, w ruchu noszony lekko opuszczony. Akcja przednich i tylnych kończyn równoległa.
SKÓRA: ciasno przylegająca.

OWŁOSIENIE
WŁOS KRÓTKI.
Sierść: krótka, gęsta, błyszcząca, przylegająca, mocna i twarda, bez łysin. Ogon: cienki, dokładnie pokryty włosem, ale nie za obficie. Trochę dłuższy, szczeciniaste włos na spodniej stronie ogona nie stanowi wady.
Umaszczenia.
a) jednokolorowe: rude, rudo żółte, żółte, kolory czyste lub z czarnym nalotem przesianiem). Preferowane są czyste, mocno wysycone kolory, rudo brązowe jest wyżej ceniony niż rudo żółty i rudy. Należy tu zakwalifikować także kolory ze znaczną przewagą przesiania. Niewielkie białe znaczenia są dopuszczalne w kilku małych plamkach, ale niepożądane. Nos i pazury czarne, brązowe dopuszczalne, ale niepożądane.
b) dwukolorowe: głęboki czarny lub brązowy (czekoladowy) z rdzawo brązowymi lub żółtymi podpaleniami nad oczami, po obu stronach kuty, na żuchwie, na wewnętrznych krawędziach uszu, na przedpiersiu, na kończynach, przy odbycie i około jednej trzeciej do połowy długości ogona. Nos i pazury u czarnych psów czarne, u czekoladowych brązowe lub czarne. Białe znaczenia nie są pożądane, ale małe plamki nie dyskwalifikują. Za mocno rozlane podpalanie jest niepożądane.
c) marmurkowe (tygrysie, pręgowane): tło jest zawsze ciemniejsze (czarne, rude lub szare). Pożądane są nieregularne szare lub beżowe plamy (niepożądane są duże łaty). Nie może przeważać ani ciemny ani jasny kolor. Jamniki pręgowane na rudym lub żółtym tle mają ciemniejsze pręgi. Nos i pazury jak u jedno- i dwukolorowych.
d) inne kolory: wszystkie wcześniej nie wymienione.

WŁOS SZORSTKI.
Sierść: za wyjątkiem kufy, brwi i uszu włos szorstki z podszerstkiem, przylegający na całym ciele. Na kufie wyraźnie zaznaczona broda. Krzaczaste brwi. Na uszach włos krótszy niż na całym ciele, prawie gładki. Ogon dobrze i równomiernie pokryty ciasno przylegającym włosem.
Umaszczenia: najczęściej od jasno do ciemnodziczego, inne kolory takie same jak u krótkowłosych wymienione w punktach od a. do c.

WŁOS DŁUGI.
Sierść: włos prosty, błyszczący z podszerstkiem, przylegający, na szyi i podbrzuszu przedłużony, na uszach zwisający, na kończynach tworzy jednakowej długości pióro, najdłuższy jest na ogonie gdzie tworzy pełną chorągiew. Umaszczenia: takie jak u krótkowłosych wymienione w punktach od a. do c.

WIELKOŚĆ I CIĘŻAR.
Jamniki standardowe: obwód klatki piersiowej powyżej 35 cm, górna granica ciężaru ciała ok. 9,0 kg.
Jamniki miniaturowe: obwód klatki piersiowej powyżej 30 do 35 cm, mierzonej w wieku co najmniej 15 miesięcy
Jamniki królicze: obwód klatki piersiowej do 30 cm, mierzonej w wieku co najmniej 15 miesięcy.

WADY.
Wszystkie odstępstwa od wcześniej podanych punktów stanowią błąd, którego ocena powinna być zależna od stopnia odchylenia od podanych tu norm. M3 podczas oceny nie są brane pod uwagę. Brak 2xP1 nie jest błędem. Jako błąd jest oceniany brak lxP2, kiedy poza M3 nie brakuje żadnych innych zębów. Podobnie za błąd uznawane jest odstępstwo od zgryzu nożycowego np. zgryz cęgowy.

CIĘŻKIE WADY. • Cherlawe, wysokonożne lub powłóczące tułów po ziemi.
• Inne braki uzębienia niż te wymienione jako wady.
• Oczy porcelanowe u psów o innym umaszczeniu niż marmurkowe.
• Szpiczaste i bardzo pofałdowane uszy.
• Tułów „zawieszony" pomiędzy łopatkami.
• Grzbiet karpiowaty lub łękowaty.
• Słabe lędźwie.
• Silnie przebudowany zad (zad jest wyższy niż kłąb).
• Słaba klatka piersiowa.
• Podciągnięta linia brzucha jak u chartów.
• Słabe katowanie przednich i tylnych kończyn.
• Wąskie nieumięśnione kończyny tylne.
• Postawa krowia lub beczkowata.
• Łapy wykręcone do wewnątrz lub za bardzo na zewnątrz.
• Rozstawione palce. • Poruszające się ociężale, nieporadnie, kaczym chodem. BŁĘDY OWŁOSIENIA.
Jamniki krótkowłose. • Włos za cienki, za rzadki, nie owłosione miejsca za uszami (uszy skórzaste) i inne łysiny.
• Włos za gruby i za długi.
• Szczotka na ogonie.
• Ogon nie owłosiony na całej długości lub miejscami.

Jamniki szorstkowłose. • Włos miękki, krótki lub długi.
• Długi i zmierzwiony, na całym ciele rosnący w różnych kierunkach.
• Lokowany, falujący.
• Miękki włos na głowie.
• Pióro na ogonie.
• Brak brody.
• Brak podszerstka.
• Włos krótki.

Jamniki długowłose.
• Włos jednakowej długości na całym ciele.
• Włosy falujące lub kręcące się na całym ciele.
• Brak chorągwi na ogonie.
• Brak długich włosów na uszach.
• Włos krótki.
• Wyraźny przedziałek na grzbiecie.
• Za długie włosy między palcami.

BŁĘDY DYSKWALIFIKUJĄCE.
• Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz krzyżowy.
• Źle ustawione kły żuchwy.
• Brak jednego lub więcej kłów, albo jednego lub więcej siekaczy.
• Brak innych przedtrzonowców lub trzonowców. Za wyjątkiem: wymienionych jako błędy tzn. 2xP1 ewentualnie lxP2 nie uwzględniając M3.
• Skrócona klatka piersiowa, tzn. wyrostek mieczykowaty mostka tak wygięty do wewnątrz, że skraca długość klatki piersiowej.
• Wszelkie wady ogona.
• Bardzo luźna łopatka.
• Koziniec stawów nadgarstkowych.
• Czarny kolor bez podpalania, biały kolor z lub bez podpalania. Inne kolory nie wymienione w pozycjach „umaszczenia".
• Charakter bardzo tchórzliwy lub bardzo agresywny.

zdjęcia

AsiaGolden

musze nowy post Very Happy

nie zabijcie mnie że to takie długie

Psiunka

Agita

Bardzo lubie jamniczki Very Happy

Mila ma świetnego Confused

To jest NIKI- jamnior Mili:

Psiunka

fajniutki

, ja mam długowłosego

AsiaGolden

sliczny

Psiunko

gdzie jego zdjęcia ??

Psiunka

No niestety próbowalam,ale jakoś nie moge wkleić tu tych zdjęć Surprised

AsiaGolden

nie umiesz ? ? ? czy nie masz > ? > Surprised

wchodzisz na stronke

[link widoczny dla zalogowanych]

albo [link widoczny dla zalogowanych]

dajesz na opcje wybierzi szukasz zdjęcia na swoim komputerze
i naciskasz coś następnego Sad

Psiunka

Wkleje Wkleje tylko narazie jakoś nie mam czasu ;]

anakonda66

[link widoczny dla zalogowanych]

anakonda66

udalo mi sie wkleic obrazek HURA

AsiaGolden

śliczny

możesz go dać jako emblemat Sad

i istnieje funkcja ''zmień''
ale jak 2 to narazie nic ( przynajmniej więcej odpowiedzi Confused

)